Tímarit Máls og menningar - 01.12.1973, Síða 28

Tímarit Máls og menningar
legir í andrúmsloftinu. Ég fann, hvernig ég bar fót fram fyrir fót, og
fæturnir báru mig, allan búkinn, út um dyrnar ásamt hinum.
Hvar hefur liann uröað hina? spurði ég.
Hún horfði á mig, hristi höfuðið með gallsvip á andlitinu, græn í snjón-
um, og sagði ekki neitt, en sagði síðan:
Hann er þannig gerður, og hann verður að fá að vera gerður, eins og
hann er gerður.
Þá komu öll kurl til grafar. Ég gat ekki mætt móðgunum. Ég fann, að
ísak var orðinn allt of gamall til þess að standa í svona löguðu eða einhverj-
um fórnum. Ef ég heiti þá nokkuð ísak. Ég var enginn ungur drengur
lengur með eintóma vöðva, en enga náttúru. Úti í ökladjúpum snjó varð
ég þess vitandi, að óp og ærsl og vöðvar eru undanfari mannsins í mannin-
um. Það var örlítið óþægilegt að standa úti í frosti og snjó á frosinni jörð,
drukkinn framan við ókunnugt hús í óþekktu hverfi, og kenna þess, að
maður er ekki lengur unglingur, óp, ærsl og hnefar, þegar frostið er allt
í kring til þess að auka tilfinninguna þarna uppi við húsvegginn í garði
fullum af snjó við hlið stúlku, sem var ung og hefur enga hugmynd um,
hvernig sú tilfinning berst, að þér finnst þú vera orðinn fulltíða. Kvenfólk
fær hana með móðurmjólkinni og gefur karlmönnum hana í skyn með
brjóstunum. Svo ég sagði blátt áfram:
Ég heimt’að við leitum. Annað hvort liggja þeir í ruslatunnunum eða
kartöflugeymslunni.
Undir stiganum, sagði hún. Og hann hirðir líkin og huggar þau, þegar
við erum farin. Hann er eingöngu fyrir lík.
Hún sagði þetta svo eðlilega, að mér fannst næstum því sjálfsagt, að
misþyrmdur maður vaknaði í snjóskafli, eða í ruslatunnu, innan um mjólk-
urhyrnur og bolludósir, eða liggjandi á kartöflupokum undir stiga, með
kartöflumar eins og frosin egg undir sér.
Misstu ekki álit á mér, sagði hún. Reyndu það ekki einu sinni.
Hinir voru horfnir í snjóinn, það er að segja í þann skafrenning, sem
rokið feykir af fönnunum; kannski heitir það kóf. Mér skildist, að ýmis-
legt hafði breytzt á einu hausti og fram á vetur. Við vorum orðin sjö í
hópnum. Þeir höfðu hlaupið álútir yfir skaflana í úlpunum sínum á móti
skafrenningnum og kófið hafði gleypt þá. Fyrst gleypti skafrenningurinn
fætur þeirra, svo að þeir svifu, svartir búkar, yfir móðunni; og síðan gleypti
kófið þá alla.
234