Tímarit Máls og menningar - 01.12.1973, Síða 36

Tímarit Máls og menningar
Heldurðu að hún hefði verið með mér ef það hefði nægt henni? Óekki.
JÓN: Uss, þetta daður hennar við þig var nú ekkert annað en . . . annað
en ævintýramennska - já, og . . . tímabundin ólund.
björn: Jæja, svo þú heldur það. Að hún hafi hlaupið til mín fáklædd útá
Álftanes í kafaldsbyl og stórhríð af eintómri ævintýramennsku! Og komið
holdvot að hitta mig uppvið Reykdalsíshús um miðja nótt í því sót-
svartasta myrkri sem hvergi er til nema í helvíti - allt af einhverri ólund!
— Þú ert meiri einfeldningur en ég hélt.
JÓn: Hún var öll uppá tildrið og tilbreytinguna.
BJÖRN: Það getur vel verið að hún hafi verið það. En hversvegna? Jú, af
því hún var óánægð. Hundóánægð. Hún var kannski ekki beint illa gift.
En hún var óánægð samt.
JÓN: Ætli hún hefði ekki skilið við mig ef hún hefði verið svona óánægð
einsog þú heldur. Mætti segja mér það.
BJÖRN: Það er einmitt það skrítna skal ég segja þér. Það eru til konur
sem njóta þess að bera krossinn.
JÓn: Og hún Guðný hafi notið þess að bera einhvern kross?
BJÖRn: Ójá, það er nú mín skoðun.
JÓN: Nei, þarna fórstu þó yfir strikið, lagsmaður. Sagðirðu ekki áðan að
hún hefði verið alveg einstaklega lifandi kona.
björn: Jú, og það var hún - svo sannarlega.
jÓn: Finnst þér það merki um mikið líf að njóta þess að bera kross?
björn: Ja, ég meinti nú bara . . . Líkaminn var svo lifandi, skilurðu. - En
það getur vel verið að hann hafi verið það einmitt vegna þess að hún
var að stelast undan krossinum stund og stund. Þú manst hvað kálf-
arnir gátu verið sprækir þegar þeir sluppu útúr fjósinu á vorin?
(Þögn.)
JÓN: Þú meinar að ég hafi verið hálfgert fjós fyrir hana Guðnýju.
björn: Nei, ekki beint fjósið. En vetrardrunginn. 48 ára vetrardrungi.
JÓN: Þetta kemur nú illa heim og saman við það sem hún sagði í banaleg-
unni. Hún sagðist bíða mín fyrir handan. Ójá. Þar mundum við endurtaka
alla okkar samveru.
björn: Þær eru svona sumar skal ég segja þér. Þær eru orðnar svo vanar
krossinum að þær geti ekki hugsað sér annað en að flytja hann með sér
yfir mörkin.
JÓN (háðskur og illkvittinn): Skrítið að hún skyldi ekki minnast á þig einu
orði. Að hún hlakkaði til að hitta þig - hinumegin.
242