Tímarit Máls og menningar - 01.06.1983, Blaðsíða 6

Tímarit Mdls og menningar
íslenskra fræða. Oskari var einkum hugleikin íslensk frásagnarlist að
fornu og nýju og hlutur hennar í bókmenntaarfi þjóðarinnar. I þann
mund sem hann stundaði nám í fræðum sínum tíðkaðist ekki að gera
mikinn hlut alþýðlegrar frásagnarlistar í fornsögum. Menn mikluðu
fyrir sér afrek þeirra lærðu rithöfunda sem hefðu sett saman Islendinga-
sögur, en töldu uppruna þeirra í munnlegri frásagnarlist ef ekki bábilju
þá a. m. k. óviðráðanlegt viðfangsefni fyrir fræðimenn. Óskar var einn
þeirra sem ekki vildu una því að rýrður væri hlutur karla og kerlinga sem
löngum hafa þulið sögur á landi hér, og bera ritgerðir hans því vitni.
Vitaskuld gerði hann sér ljósa þá þýðingu sem aðfengin menning og
lærdómur hafði haft fyrir vöxt og viðgang íslenskrar menningar, en því
meiri ástæða þótti honum til að gefa gaum þeim jarðvegi sem hafði tekið
við frækornum og nært þau.
Þótt sagnalist hafi verið meginviðfangsefni Óskars sem fræðimanns
má mikið vera ef ljóðlistin hefur ekki staðið hjarta hans ennþá nær. Ast
hans á ljóðum og næmi fyrir blæbrigðum þeirra birtist bæði í nærfærinni
umfjöllun um ljóðlist, stundum í þessu tímariti, og í ljóðalestri þar sem
hann átti naumast nokkurn sinn líka.
Það hefði brotið í bága við allt eðli Óskars Halldórssonar að loka sig
inni í heimi fræðimanna og fagurkera. Hann skildi manna best að fræðin
og kvæðin sem hann unni áttu framtíð sína undir því að þau mættu bera
ávöxt í huga og hjarta þjóðarinnar. Þess vegna lagði hann fágæta rækt við
kennslu sína og við flutning bókmennta fyrir almenning. Af sömu
ástæðu tók hann með lifandi áhuga þátt í starfi Máls og menningar, bæði
í stjórn félagsins um árabil og í ritnefnd. Þess varð ekki vart að sá áhugi
hefði minnkað síðustu mánuðina sem hann lifði, þótt hann væri þá
merktur þeim sjúkdómi sem dró hann til dauða og væri bersýnilega ljóst
hvert stefndi. Minning Óskars Halldórssonar verður okkur vinum hans
og samstarfsmönnum ævinlega dýrmæt.
Vésteinn Ólason
236