Tímarit Máls og menningar - 01.06.1983, Side 16

Tímarit Máls og menningar
ekki misskiljast — örið eftir glæpsamlegt skot. Allt er bersýnilegt; hér
er engu að leyna; þegar um sannleikann er að tefla, láta hugumstórir
menn allra smágerðustu siðareglur lönd og leið. Færi hins vegar
áðurgreindur skriffinnur úr buxunum þegar hann fær heimsókn,
gegndi það vissulega allt öðru máli og ég álít það skynsemdarmerki
að hann gerir það ekki. En þá á hann líka að lofa mér að vera í friði
fyrir viðkvæmni sinni.
Eftir þessi tvö skot rankaði ég við mér — og hér hefst smám saman
mitt eigið minni — í búri nokkru á milliþilfari í gufuskipi Fíagen-
becks. Þetta var ekkert fjögurra hliða rimlabúr, heldur var þremur
rimlaveggjum fest í kistu sem myndaði fjórðu hliðina. Allt var þetta
lægra en svo að ég gæti staðið uppréttur og of þröngt til þess að hægt
væri að setjast. Eg húkti þess vegna með bogin hné sem skulfu án
afláts og þar sem ég vildi sennilega ekki sjá neinn í fyrstu heldur
stöðugt vera í myrkrinu, þá sneri ég andlitinu að kistunni og rimlarn-
ir skárust inní bakhluta minn. Þetta er talin heppileg geymsluaðferð
á dýrum fyrst í stað og að fenginni reynslu get ég ekki neitað því
núna að samkvæmt mannlegum skilningi hefur það við rök að styðj-
ast.
En á þeim tíma var ég ekki að hugsa um þetta. I fyrsta sinn í lífi
mínu átti ég enga undankomuleið; að minnsta kosti var ekki hægt að
komast beint áfram; beint fyrir framan mig var kistan þar sem hver
fjölin var felld við aðra. Að vísu var rifa eftir endilöngu milli fjalanna,
og fyrst þegar ég uppgötvaði hana fagnaði ég með gleðiöskri skiln-
ingsleysisins, en þessi rifa var svo þröng að ekki var einu sinni hægt
að reka rófuna gegnum hana og engir apakraftar nægðu til að víkka
hana.
Að því er mér var sagt síðar, gerði ég óvenjulítinn hávaða. Af því
drógu menn þá ályktun að annað hvort hlyti ég brátt að gefa upp
öndina eða að öðrum kosti verða mjög auðtaminn ef mér tækist að
lifa af fyrsta og tvísýnasta tímabilið. Eg lifði þennan tíma af. Eg
snökti þunglyndislega, gerði sársaukafulla flóaleit, sleikti kókos-
hnetu þreytulega, barði hausnum við kistuvegginn, rak tunguna í átt
til þeirra sem nálguðust mig — þetta voru fyrstu viðfangsefnin í hinu
nýja lífi. I öllu þessu ríkti samt aðeins ein tilfinning: engin útgöngu-
leið. Þáverandi apatilfinningar mínar get ég auðvitað aðeins tjáð með
mennskum orðum núna og þess vegna mistúlka ég þær en enda þótt
246