Tímarit Máls og menningar - 01.06.1983, Qupperneq 18

Tímarit Máls og menningar
vill að þakka þeirri rósemi sem ég öðlaðist eftir fyrstu dagana þarna á
skipinu. Rósemina á ég svo aftur á móti fólkinu á skipinu að þakka.
Það eru góðir menn þrátt fyrir allt. Enn í dag minnist ég með
ánægju hljómsins af þungum skrefum þeirra sem þá bergmálaði í
mókandi höfði mínu. Allt sem þeir tóku sér fyrir hendur höfðu þeir
tamið sér að gera ákaflega hægt. Ef einhver þurfti að núa augu sín
lyfti hann hendinni eins og þungu lóði. Spaug þeirra var gróft en
einlægt. Hlátur þeirra var alltaf blandinn hósta sem var ógnvekjandi
en samt merkingarlaus. Þeir höfðu alltaf eitthvað í munninum til þess
að skyrpa út úr sér og létu sig engu skipta hvert þeir spýttu. Þeir
kvörtuðu sífellt yfir því að flærnar af mér stykkju yfir á þá en samt
voru þeir mér aldrei verulega reiðir vegna þess; þeir vissu nefnilega
að flær dafna í feldi mínum og að þær eru góðir stökkvarar; og þeir
létu sig hafa það. Þegar þeir áttu frí frá vinnu settust stundum
nokkrir í hálfhring umhverfis mig; þeir töluðu varla neitt en tuldr-
uðu eitthvað hver við annan; teygðu úr sér uppi á kistum reykjandi
pípur; slógu sér á lær ef ég hreyfði mig hið minnsta; og öðru hverju
tók einhver þeirra prjón og kitlaði mig á þægilegum stað. Væri mér
núna boðið í sjóferð með þessu skipi myndi ég vissulega afþakka
boðið en jafnvíst er að það væru ekki eingöngu slæmar minningar
sem myndu vitja mín þarna á milliþilfarinu.
Sú rósemi sem ég öðlaðist meðal þessa fólks aftraði mér fyrst og
fremst frá öllum flóttatilraunum. Þegar ég lít til baka núna virðist
mér að ég hafi að minnsta kosti haldið að ég hlyti að finna undan-
komuleið ef ég ætti að lifa af en að sú undankomuleið væri ekki fær
með því að flýja. Eg veit ekkert um það núna hvort flótti var gerlegur
en ég held það samt; apa ætti alltaf að takast að flýja. Núna eru
tennur mínar orðnar þannig að ég verð að gæta varúðar við venjulegt
hnotubrot en á þeim tíma hlyti mér með tímanum að hafa tekist að
bíta sundur hurðarlásinn. Eg gerði það ekki. Hvað hefði líka áunnist
með því? Eg hefði varla komið hausnum út fyrir áður en þeir hefðu
verið búnir að grípa mig að nýju og loka mig inni í enn verra búri;
eða þá að ég hefði getað flúið óséður til annarra dýra, t. d. risa-
slangnanna sem voru andspænis mér, og gefið upp andann í faðm-
lögum þeirra; mér kynni meira að segja að hafa heppnast að laumast
upp á þilfar og stökkva fyrir borð, þá hefði ég velkst stundarkorn á
öldum úthafsins og drukknað síðan. Orvæntingarviðbrögð. Utreikn-
248