Tímarit Máls og menningar - 01.06.1983, Qupperneq 30

Tímarit Máls og menningar
með næturbjöllunni minni en að ég skyldi að þessu sinni einnig verða
að láta Rósu af hendi, þessa fallegu stúlku sem árum saman bjó í húsi
mínu án þess að heitið gæti að ég veitti henni athygli — sú fórn er of
stór og ég verð að bjargast með því að nota klókindi til að hagræða
því einhvern veginn í kollinum á mér svo að ég ráðist ekki á þessa
fjölskyldu sem reyndar getur ekki látið mig fá Rósu til baka þótt hún
fegin vildi. En þegar ég loka handtösku minni og veifa hendi eftir
loðfrakkanum, fjölskyldan stendur í hnapp, faðirinn nasandi yfir
rommglasinu í hendi sér, móðirin, sem ég hafði sennilega valdið
vonbrigðum — já, við hverju býst alþýðan eiginlega? — társtokkin og
bítandi í varirnar og systirin veifandi alblóðugu handklæði, er ég
undir vissum kringumstæðum á einhvern hátt reiðubúinn að viður-
kenna að pilturinn sé samt kannski veikur. Eg geng til hans, hann
brosir til mín rétt eins og ég færði honum hina sterkustu súpu — æ,
nú hneggja báðir hestarnir; hávaðinn á væntanlega, samkvæmt fyrir-
mælum frá æðri stað, að auðvelda rannsóknina — og nú verður mér
ljóst: já, pilturinn er veikur. A hægri síðu hans nálægt mjöðminni
hefur opnast lófastórt sár. Rósrautt, í mörgum blæbrigðum, dökkt
þar sem dýpst er, ljósara við jaðrana, fínkornótt, og blóðlifrar hafa
safnast fyrir hér og þar, opið eins og ofanjarðarnáma. Þannig tilsýnd-
ar. Nánar skoðað kom annað verra í ljós. Hver getur horft á þetta án
þess að gefa frá sér lágt blístur? Ormar, eins og litlifingur minn að
lengd og gildleika, upprunalega rósrauðir og auk þess blóðstokknir
hlykkjast þeir, fastir niðri í sárinu, með hvíta hausa og fjölda smáfóta
mót birtunni. Veslings drengurinn, þér er ekki hægt að hjálpa. Eg hef
fundið þitt stóra sár; þetta blóm í síðu þinni dregur þig til dauða.
Fjölskyldan er hamingjusöm, hún sér mig að störfum; systirin segir
móðurinni það, móðirin föðurnum, faðirinn nokkrum gestum sem
koma í tunglskininu inn um dyrnar á tánum með útrétta handleggi til
að halda jafnvægi. „Bjargarðu mér?“ hvíslaði drengurinn snöktandi
algerlega blindaður af lífinu í sári sínu. Svona er fólkið í umhverfi
mínu. Alltaf krefst það hins ógerlega af lækninum. Það hefur glatað
gömlu trúnni; presturinn situr heima og rekur sundur messuklæðin
hvert af öðru; en læknirinn á að afreka allt með hinni fíngerðu
skurðhögu hendi sinni. Nú, sem þeim þóknast: ég hef ekki boðist til
neins; ef þið ætlið að nota mig í heilögum tilgangi læt ég það yfir mig
ganga, hvers betra get ég vænst, gamall sveitalæknir, rændur þjón-
\
260