Tímarit Máls og menningar - 01.12.1988, Blaðsíða 93

Tvœr sögur
eins og litlu hefðarfrúrnar. . . Heyrðu, kanntu ekki einhverja vísu til
að lokka aurapaurana út?
Hvað við gátum hlegið að vitleysunni í okkur. Jú, ég kunni eina
vísu, en hún var ósköp skrýtin:
Komdu einkarl, út á stjá,
eldar leika um glugga og skjá.
Svo hvolfdi ég við húsinu. Undir var alls kyns rusl, en engir pen-
ingar. Mamma fetti vonsvikin upp á varirnar og leitaði í hrúgunni en
án árangurs.
- Hvað það var leiðinlegt - sagði hún - að við skyldum ekki eiga
neitt borð. Hefðum við hvolft úr henni á borð hefðum við sýnt
meiri kurteisi. Þá hefðum við örugglega fundið eitthvað.
Eg skrapaði saman draslinu og setti aftur í skúffuna. A meðan var
móðir mín hugsi. Hún braut ákaft heilann um hvort hún ætti ekki
einhversstaðar aur á afviknum stað, en gat ómögulega rekið minni til
þess.
Þá var sem ýtt væri við mér.
- Mamma, ég veit um stað þar sem er einn einseyringur.
- Hvar þá, drengur minn? Flýtum okkur að finna hann svo hann
hverfi ekki eins og dögg fyrir sólu.
- I gluggaskenkinum, þar í skúffunni.
- O, elsku barn. Guði sé lof að þú sagðir þetta ekki fyrr. Þá væri
sá staður ekki eftir.
Við stóðum upp og gengum að borðstofuskápnum. Glerið var
löngu horfið úr gluggum hans, en einseyringinn fundum við þar sem
ég sagði að hann væri. Eg hafði reynt að ná honum í þrjá daga en
ekki tekist. Og ég sem ætlaði að kaupa mér brjóstsykur fyrir hann ef
hann fengist.
- Jæja, þá erum við komin með fjóra aura. Aldrei að gefast upp,
drengur. Við erum meira en hálfnuð. Okkur vantar ekki nema þrjá
til viðbótar. Fyrst okkur tókst að finna þennan eina á klukkutíma
finnum við hina þrjá fyrir kaffi. Og þá ætti ég líka að geta þvegið
þvott fyrir kvöldið. Komdu fljótt og sjáðu hvort ekki leynist einn
og einn peningur í hinum skúffunum.
Hugsa sér ef það hefði verið einn í hverri skúffu. Þá hefði verið
483