Tímarit Máls og menningar - 01.12.1988, Blaðsíða 95

Tvœr sögur
Hún sat ekki við orðin tóm heldur fór að skoða í vasa sína og viti
menn: þar fann hún einn eyri. Þann sjötta.
Okkur varð sjóðheitt. Það vantaði ekki nema einn.
- Leyfðu mér að sjá vasana þína! Kannski leynist eitthvað í þeim.
Vasana mína! Ha! Ég gat hæglega sýnt henni þá. Þar var ekki
neitt.
Uti tók að skyggja og þarna stóðum við eins og illa gerðir hlutir
með aðeins sex aura og sárvantaði einn. Við vorum ekki í reikningi
hjá gyðingnum og nágrannarnir voru jafn illa settir; við gátum held-
ur ekki bara beðið þá um einn skitinn eyri.
Eina sem við gátum gert var að hlæja að eymd okkar.
Þá birtist betlari nokkur. Hann barmaði sér þunglega með lang-
dregnu söngli.
Það ætlaði að líða yfir mömmu af hlátri, svo mjög var henni
skemmt.
- Hættu, hættu, góði maður - sagði hún - ég hef ekki gert hand-
tak í allan dag því ég á ekki fyrir hálfu pundi af sápu. Vantar einn
eyri.
- Einn eyri? spurði hann.
- Ja. • •
- Hann á ég.
- Na, ég ætti nú ekki annað eftir en að þiggja ölmusu af betlara.
- Láttu ekki svona, stúlka mín, mig vanhagar ekki um neitt. Það
eina sem mig vantar er lófastór blettur lands. Þá gengi allt betur.
Hann stakk að mér einseyringi og skjögraði burt með miklum
hljóðum.
- Jæja, blessi þig - sagði mamma. - Hlauptu nú.
Svo staðnæmdist hún eitt andartak og rak upp skelli, skelli hlátur.
- Við vorum mátulega búin að safna saman aurunum. Það er orð-
ið of skuggsýnt til að þvo. Olían á lampanum er búin.
Hún tók andköf af hlátri, djúp og heiftarleg andköf, og þar sem
ég stóð undir henni og reyndi að styðja hana á meðan hún grúfði
andlitið titrandi í höndum sér, fann ég að eitthvað heitt draup á
hönd mína.
Blóð. Það var hennar dýra blóð, blóð móður minnar sem gat
hlegið svo mikið að jafnvel fáir fátæklingar gátu leikið það eftir
henni.
485