Tímarit Máls og menningar - 01.12.1988, Blaðsíða 96

Tímarit Máls og menningar
TRAGEDÍA
Um fátt annað var rætt en brúðkaup dóttur Sarúdýs sem halda átti
daginn eftir. Að loknum hádegisverði fleygði kornhirðufólkið sér út
af undir krossöxin eða í skjól við frumstæð tjöld gerð úr hrífum og
heykvíslum, þar sem eitt og eitt pils skyggði á andlit þeirra. Það var
í sjálfu sér nóg til að maður fengi ekki sólsting.
A sólgylltri akurbreiðunni var allt á ferð og flugi. Lúsiðinn verka-
lýðurinn gekk glaður til vinnu sinnar þrátt fyrir ómannúðlegt erfið-
ið sem engan endi virtist ætla að taka. Fólkið skemmti sér með því
að veifa hvort öðru og lét dæluna ganga - og slík voru ærslin í pilt-
unum og stúlkunum að engu var líkara en þau væru hið eina sem
máli skipti í þessum heimi.
Litli-Jón át eplamaukið sem freknóttur og fávís sonur hans hafði
fært honum út eftir. Síðan leit hann í kring um sig en var of latur til
að nenna út að öxunum svo hann valt út af þar sem hann stóð. Hatt-
inn setti hann á andlit sér og var þegar sofnaður. Þó heyrði hann
þegar Páll Sarúdý bauð mönnum sínum að slátra kálfi til veislunnar.
Þannig svaf hann.
Enginn skipti sér af honum, ekki einu sinni sonarómyndin hans.
Drengurinn tók upp leirpottinn og gáði hvort faðir hans hefði skilið
eitthvað eftir handa honum. Nei, öðru nær. Potturinn var svo þurr-
ausinn að það var eins og Bódri hefði sleikt hann að innan. Dreng-
urinn velti ílátinu á hvolf og hélt í humátt á eftir hundinum í leit að
jarðhnetum.
Þegar Litli-Jón vaknaði var það fyrsta sem hann gerði að sleikja út
um. I draumi sínum hafði hann verið við brúðkaup og fengið dægi-
lega í sig að éta. Verst að hann skyldi hafa gleymt öllu sem gerðist,
meira að segja því hvar brúðkaupið hafði verið og hvað hann hafði
étið. Hann hefði betur sofið lengur.
Hann hafði aldrei vanist öðru en því, að geta aldrei veitt sér neitt.
Æ, hann var heldur ekkert að sýta það. Hann sneri sér á hina hliðina
og reyndi að sofna aftur. Ekki tókst það. Andlitið skipti litum undir
stráhattinum og varð rautt eins og karfi. Hann sló af sér skítugan
hattkúfinn og naut þess að láta svalan andvarann af sléttunni strjúka
á sér hörundið.
- Fjandinn hirði helvítið hann Sarúdý, hugsaði hann með sjálfum
sér, - nóg hef ég þrælað fyrir hann um dagana. Eg held að hann geti
486