Tímarit Máls og menningar - 01.12.1988, Blaðsíða 94

Tímarit Máls og menningar
gaman. Því áður fyrr var skenkurinn í húsi þar sem margt hefði ver-
ið að fela. En hjá okkur mæddi ekki mikið á greyinu. - Engin furða
þótt hann væri jafn fúinn og feyskinn.
Móðir mín hélt stutta prédikun yfir hverri skúffu:
- Þessi skúffa má muna fífil sinn fegri. Alltaf leyndist eitthvað í
botninum á þessari. Og alltaf lifði þessi á sníkjum. Heyrðu, þú
þarna ræfilstuskan þín, átt þú ekki heldur neinn eyri að gefa okkur?
Ekki skal þessi heldur eignast neitt, því hún stendur vörð um fátækt
okkar. Og þú ekki heldur fyrst þú getur ekki gefið mér neitt þegar
ég bið þig einu sinni. Þessi er sú alfeitasta! - hló móðir mín um leið
og hún reif út neðstu skúffuna, vita botnlausa.
Hún hengdi hana um hálsinn á mér og við settumst hlæjandi á
gólfið.
- Bíddu hægur, sagði hún allt í einu, - eftir andartak bætist í
sjóðinn. Ég ætla að leita í vösum föður þíns.
Fötin héngu á nöglum sem reknir höfðu verið í þilið. Undur og
stórmerki. I fyrsta vasanum sem móðir mín þreifaði í rakst hún á
heilan einseyring.
Hún trúði vart sínum eigin augum.
- Fann’ann - hrópaði hún, - hann er fundinn! Hvað eru þeir
orðnir margir? Við getum varla talið þá alla. Einn - tveir - þrír -
fjórir - fimm. . . Fimm! Vantar aðeins tvo. Það er ekki neitt. Tveir
aurar. Þar sem fimm eru fyrir bætast alltaf tveir við.
I ákafa sínum þreifaði hún í öllum vösum föður míns, en því mið-
ur, þar var ekkert meira að finna. Góð vísa gat ekki einu sinni lokk-
að fram einn einasta eyri, hvað þá tvo.
Eldrauðar rósir loguðu á kinnum móður minnar af æsingi og
hamagangi. Hún mátti ekki vinna neina vinnu þá varð hún strax las-
in. Vitanlega var þetta undantekningartilfelli. Enginn gat bannað
manni að leita sér fjár.
Kaffitíminn leið og það tók að kvölda. Skyrta föður míns enn
óþvegin og ekki hægt að þvo. Brunnvatnið á sléttunni nægði ekki til
þess að ná fitugum óhreinindum úr klæðunum.
Þá sló móðir mín á enni sér.
- Sauður get ég verið! Að ég skuli ekki hafa rænu á að skoða í
vasana mína. Fyrst ég mundi eftir því er eins gott að láta verða af
því.
484