Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Side 51

Atli Magnússon
Aprílengill
Nú hækkaði þetta dimma vélarhljóð, ískrið í járni og marrið frá grjóti
sem molnaði og titrandi skuggi skreið upp á moldarbakkann utan við
íbúð 22. Hljóðið dvínaði og varð að suði. Kastlukt með gulu ljósi varpaði
geisla sínum inn um gluggann og framan í hann svo hann glaðvaknaði
— eða hafði hann ekki sofið, bara fallið í mók? Glasið með bleyttu
sveskjunum féll af stólarminum þegar hann gaufaði með hendinni móti
kaldri, streymandi birtu þessa gula auga og hálfblindaður grillti hann í
dökkan flekk á gólfinu, sem stækkaði óðfluga... Suðið hækkaði og varð
aftur að gný, ljóskeilan flaug burt. Gráum stálglampa sló á glerið og þar
með varð allt dimmt aftur, aðeins rofaði í gulan bjarma úti sem tekinn
var að fjarlægjast og brátt varð að mökkva þar sem ísnálar kviknuðu og
slokknuðu eins og maurildi.
Hann laut niður, fann glasið og stakk upp í sig tveim sveskjum, sem
urðu fyrir leitandi hendi hans í hálum vökvanum á gólfinu. Augun voru
aftur orðin vön myrkrinu og hann stóð upp og sá móta vofulega fyrir
mynd sinni í speglinum á veggnum. Hann fetaði sig fram í eldhúsið, lagði
glasið frá sér og þreifaði eftir fleiri sveskjum í skálinni við vaskinn.
Höndin leitaði hring eftir hring í þykkum, volgum leginum, en sveskj-
umar voru þar ekki. Þetta var undarlegt, skálin hafði verið næstum hálf.
Hvað hafði gerst? Því sló sem leiftri niður í hug honum að hann hefði
fengið heilablæðingu, eins og hún Hanna á 28. Svona atvik höfðu oft
komið fyrir hana. í morgun hafði hann fylgst með því um rifu á gættinni
þegar þær óku líkinu fram. Hún var orðin að næstum ekki neinu og var
þó aðeins fertug. Honum kólnaði undarlega við tilhugsunina og dró djúpt
andann. Kjálkamir urðu máttvana og sveskjurnar velktust í þurmm
TMM 1992:2
49