Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Blaðsíða 14

Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Blaðsíða 14
inu. Auðvitað vill hún spegla sig í betri hlutanum af sjálfri sér, þeim sem tekur mið af dásemdum hlutskiptisins frekar en byrð- um þess. Og þegar kemur að líkama kon- unnar vill spegilmyndin sýna hið eilífa fagra, en ekki hið eilífa kvenlega, hið eilífa frelsi, en ekki hina eilífu byrði. Þessi þáttur vitundarinnar felur eðlilega í sér hroka per- sónunnar, bæði gagnvart hlutskiptinu og heiminum. Og það erhann sem sviðseturlíf hennar andspænis veruleikanum. Hins vegar má greina vanmátt Öldu, þátt vitundar hennar um sjálfa sig í heiminum, þar sem vamarleysið hefur tekið við af glæsilegri stjómsemi. Vissulega lifir Alda fyrir sig inní sér, eins og textinn sjálfur gefur til kynna; textinn er hún og hún hann. En það sem gerir Öldu að manneskju og opnar lesandann fyrir textanum er sá þáttur vitundar hennar sem hrokinn getur ekki tamið. Þama eiga átökin sér stað og stríð Öldu er hennar við sjálfa sig í lífinu. Ef þetta er rétt, þá er með engu móti hægt að tala um Öldu sem helberan þolanda karl- dýrsins. Eins og gefur að skilja, þá túlkar Helga Kress vitund/speglun persónunnar með gjörólíkum hætti. Helga segir: „Alda sér sig með annarra augum og hún er sífellt að sviðsetja sig.“ (74) Síðan segir hún: Áhersla Öldu á augnaráðið nálgast algera sjálfsspeglun (narkissisma). Þegar hún hef- ur ekki augu til að skilgreina sig út frá horfir hún á sig í spegli (75). Til þess að túlkunin gangi upp, verður Alda ekki einungis að skilgreina sig út frá augna- ráði karlveldisins, heldur að hugsa um sig fyrst og síðast sem kynferðislegt viðfang þess. En er hún ekkert annað? Hugsar hún ekkert öðruvísi? Þó Alda efist ekki um þokka sinn á góðum degi, þá er markmið hennar lævi blandið og ekki endilega það sem Helga segir það vera: „Markmið Öldu er að aðrir, þ.e. karlmenn, vilji hana, og hún sér sig aðeins sem kynferðislegt viðfang“ (76). En Alda sér sig ekki bara utanfrá, ólíkt þeim sem gimast hana. Miklu frekar getum við sagt að Alda vildi að hún vildi einhvem, um leið og hún sviðsetur sig sem kynveru, skilur ekki þann karlmann sem lætur hana í friði og finnst hún vera ein af fáum útvöld- um. 3 Óhætt er að segja túlkun Helgu á vitundar- lífi Öldu ná hámarki, þar sem hún segir: „Ytrasta afleiðing gláps er nauðgun, og einnig hana ætlar Alda að gangast undir“ (76). Þessu til stuðnings vitnar hún í text- ann, þar sem Alda er á þvælingi í útlenskri borg og hugsar: „Hvaða máli skiptir mig eitt tippi til eða frá?“ (T 100). Þetta, segir Helga, „má sjá | . .. ] sem gróteska yfirlýs- ingu: Það er enginn munur á karlmönnum þegar til kemur. Allir eru þeir í rauninni nauðgarar“ (76). En þetta er nú bara ofsóknarbrjálæði. Það nauðgar enginn Öldu ívarsen, enda á hún ekki heima í veröld nauðgarans. Hún stend- ur utan við hana, eins og heiminn yfirleitt; hún er ósnertanleg öllum nema sjálfri sér. Og það er hennar kvöl. Orðin „Hvaða máli skiptir mig eitt tippi til eða frá“ vitna þannig miklu fremur um yfirþyrmandi einsemd Öldu en einhverja hugmynd hennar um karlmenn sem sísvanga blóðhunda, rífandi í sig bert kvenmannsholdið, nauðgandi og meiðandi. Kannski vildi hún í aðra röndina að svo væri, að einhver gæti látið hana finna verulega til. En Helga mistúlkar glápið, því 12 TMM 1992:2
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118

x

Tímarit Máls og menningar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.