Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Blaðsíða 114

Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Blaðsíða 114
blóðleikhúsið á mig Þama er ferlið allt í skáldskap Sjóns, hafið, landið og himinninn, og allt tengist það blóð- leikhúsinu (vampýruleikhúsinu), sem á hann frá og með himninum, hér í þessari himnabók, þar sem himinninn rennur saman við hafið og lokar landið inni á milli. Sjón þéttir erótík vampýrunnar í erótískt sam- band höfundar og lesanda í ljóðunum „(úr rauðu)(í grænt)“ og „(mig dreymir)(mig dreymdi)“ sem vísa hvort á annað. Erótískt samband lesanda og höfundar er tvenns konar: Penni höfundar serðir lesanda og fallískt augna- ráð lesanda serðir höfundinn. Sambandið er bísexúelt, enda vampýran hámark hins ótví- ræða kynjajafnréttis, blóð er blóð hvort sem það er úr karli eða konu. í ljóðinu „(úr rauðu)(í grænt)“ situr ljóðmæl- andi uppréttur í rúminu með pappaspjald í kjöltu og blekpenna í hendi; skáld að skrifa. Skáldið lætur pennann standa á oddinum í kjöltu sér, varla þarf að nefna tengsl penna og fallusar; skáldinu stendur. í kringum rúmið er blóð, blóðið erekki úr ljóðmælanda, en hann er að hugsa um að drekka svart blekið sem streym- ir úr óstuddum pennanum. Hér tefli ég fram tengslum blóðs og sæðis, hvort tveggja eru lífs- vökvar; þó blóðið kringum rúmið sé ekki úr skáldinu, þá blæðir því og langar að drekka blóð. Blekið sem hann skrifar með er blóð úr honum sjálfum sem lesendur drekka í sig af pappímum og í kringum rúmið er blóð sem er ekki úr skáldinu heldur uppsafnað annars staðar frá; úr lesendum. Skáldið er að bíða eftir skáld- gyðjunni sem kemur og er vampýra, drekkur blóðið kringum rúmið og innblæs svo skáldið. Lesandi drekkur í sig blóð skáldsins með letrinu í bókinni og penni höfundar stingur lesandann til blóðs. Ljóðið „(mig dreymir)(mig dreymdi)“ styrkir þetta vampýríska samband, það vísar í titilinn á hinu með línunum „rautt herbergi/grænt her- bergi“, ljóðmælandi þar segist vera með papp- írshvít brjóst og bleksvartan lim og það er einmitt í því ljóði sem hann bítur saman augn- tönnunum til að missa þær ekki. (Ein enn vampýrumyndin er kannski mynd Sjóns sjálfs sem hann teiknar með orðum við upphaf og enda bókarinnar ,4-auðar varir luktar um ...“.) Sólin sest (ekki) Að túlka ljóð sem fantastísk hefur ekki þótt góð aðferð. Ljóðið hefur engan söguþráð, enga at- burði né atburðakeðju, það er einungis orð og keðjur orða og smokrar sér þannig undan veru- leikablekkingu prósans sem er nauðsynlegur til viðhalds fantasíunni. Svona hugmyndir ekki aðeins múlbinda fantasíuna heldur hefta þær ljóðið líka, loka form þess inni í glerhúsi. Nóg er að líta á æ meiri nálægð ljóðs og prósa (gott dæmi er örsagan) til að sjá að hafi svona hug- myndir einhvem tíma virkað, þá gera þær það ekki lengur. Form skýjanna býður upp á hug- leiðingar um fantasíu, og ekki bara fantasíu í innihaldi heldur líka fantasíu í formi, þar sem titlar, ljóðlínur, greinarmerki og myndmál renna saman og sundur og mynda sundurleita heild, fantasían gengur aldrei alveg upp, heldur sáldrast eins og gular stjörnur milli fingranna. Jafnframt býður hún einmitt þess vegna upp á fleiri möguleika í túlkun og gefur lesandanum færi á að sulla í blekblóðinu að vild. Fantasían er leikur, vampýruleikuref vill, Sjón notarhana til að leika sér að táknum, leika sér að lesand- anum, leika sér með lesandanum. Lesandinn verður að vera reiðubúinn að taka þátt í þessum leik, vera tilbúinn að horfast í augu við dökk gleraugu skáldsins og draga að sér suðuramer- íska-vindlareykinn. Þetta er eitt aðalsmerki skáldskapar Sjóns að mínu mati, hann setur upp auðveld tákn, einfalda vegvísa sem leiða mann síðan beint inn í „regnskógarundur“, lesandi „er með götukort og get[ur] verið viss um að vill- ast“ og hann getur líka verið viss um að skemmta sér vel, fylgi hann kortinu vandlega eftir. Ulfhildur Dagsdóttir 112 TMM 1992:2
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118

x

Tímarit Máls og menningar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.