Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Page 61

munninn, vegna þess sem hann sá í speglinum þegar blossinn kom. Tóm
augu, þanin og með hvítum hring umhverfis eins og á trúð. Svona hafði
hún gert hann að flóni, gert honum sjónhverfingar. En hann var henni
ekki reiður samt. Hann lét dreggjamar íflöskunni drjúpa á fingurgómana
og gaf sér góðan tíma. Svo neri hann augun, ennið og vangana þangað
til honum fannst að þessi krem hennar væru á bak og burt. Var nú ekki
allt orðið eins og áður? En það var brunalykt í loftinu og hann reikaði að
glugganum og lauk honum upp. Það var logn og yfir grúðu svört ský.
Erillinn var sofnaður, en úti í myrkrinu vakti gult auga gestsins á
glugganum. Hann var enn að horfa í það þegar ljósin kviknuðu.
TMM 1992:2
59