Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Qupperneq 64

veljum sjálf. Áhugi okkar er, vel að merkja,
ekki af því amma gerði okkur hringlandi
vitlaus.
Fjárráð okkar eru ekki mikil. Samt höfum
við efni á að kaupa eina mynd. Hún má þó
ekki vera dýr. Við ætlum hvorki að kaupa
hana til að styðja listamann né af því við
þekkjum hann, heldur ef okkur líst vel á
myndina. Það er samt við því að búast að
við vitum ekki beinlínis af hverju hún er. Að
vita skiptir talsverðu máli en ekki höfuð-
máli. í lífinu er til svo gríðarmargt sem við
skiljum ekki. Og hví skyldi myndin sem við
kaupum ekki mega vera eitt af því sem er
svolítið óskiljanlegt?
Núna förum við sýningahringinn um
helgar til að spá í myndir, eins og sagt er.
Það er að segja: við förum í galleríin. Við
erum ein af þeim sem fá aldrei boðskort.
Þau fær það fólk sem starfar kringum listir
og menninguna en kaupir aldrei og gerir
ekki heldur neitt, hvorki fyrir hana né þær.
Þetta er svokallaða sniðuga snuddliðið. Ef
einhver í því opnar munninn er aðeins sagt:
Þetta er gullfallegt. Það hlýtur að liggja
mikil vinna í svona verki.
Síöan er einhverju bætt við í þá átt að það
og listamaðurinn ætti að hittast og spjalla
saman. Ég er nefnilega líka að . . . og svo
kemur í léttri rauðvínsrunu allt það sem
viðkomandi hefur verið að gera og er að
gera sjálfur; og hann heldur að það sé ekkert
verra en hitt sem er stöðugt verið að sýna
og hampa með vínveitingum á opnunum
sem hann verður að fara á „Ég fæ nefnilega
öll boðskort“. Síðan kemur í ljós að fyrir
bragðið hefur hann orðið að fara þrisvar í
meðferð ... I lokin segir hann að núna ríki
í samfélaginu eintóm meðalmennska í list-
um og enginn komist yfir að fara á sýninga-
flóðið eða skoða öll þessi ósköp.
Við heyrum þetta utan að okkur og renn-
um augunum hvort til annars og spyrjum
„Hver ætli sé nú þetta?“ Okkur fínnst að við
höfum séð mynd af honum í blöðunum, en
komum honum þó ekki fyrir okkur.
Án titils. Dúkrista (1985) eftir Daða Guðbjörnsson.
62
TMM 1992:2