Tímarit Máls og menningar - 01.06.1992, Page 79

vera hlutverk ríkisútvarps. Á það að vera
samkeppni um síbylju poppstöðva?
Við breyttar aðstæður þarf breytta fram-
kvæmd á sömu hugsjón. í bókmenntum og
listum hefur Ríkisútvarpið jafn þýðingar-
miklu hlutverki að gegna og jafnan áður, en
þyrfti að breyta áherslum. Ef ég tek dæmi
af ljóðlist, þá sjáum við að sala á ljóðabók-
um er orðin sáralítil, svo lítil að vekur ugg.
Það þarf ekki að tákna að fólk vilji ekki
lengur lesa og hlýða á ljóð. En það getur
táknað að ef til vill sé það orðið úrelt form
að safna 50-70 ljóðum í eina bók og gefa út
í einu lagi. Það þarf með öðrum orðum að
fínna Ijóðinu nýja leið til fólks. Þar gæti
útvarpið unnið þarft verk. Útvarpsleikrit
voru eitthvert vinsælasta efni fyrr á tíð. En
nú er vafamál hvort lengur gengur að flytja
í útvarp leikrit sem eru ætluð sviði. En
útvarpsleikritið er mjög heillandi form, sem
fáir íslenskir höfundar hafa sinnt, enda ekki
margar leiðir til að koma þeim á framfæri.
Sama gildir um tónlist, sönglög. Ég nefni
þessi fáu dæmi til að benda á að ríkisútvarp
með menningarhlutverk á að hafa frum-
kvæði um sköpun. Það á að panta útvarps-
leikrit, panta sönglög, láta skrifa framhalds-
Ég nefni þessi fáu dœmi til
að benda á að ríkisútvarp
með menningarhlutverk á að
hafa frumkvœði um sköpun.
Það á að panta útvarpsleik-
rit, panta sönglög, láta skrifa
framhaldssögur, verafrum-
kvöðull til eflingar íslenskri
listsköpun.
sögur, vera frumkvöðull til eflingar ís-
lenskri listsköpun. Það kostar fé, ég veit
það. Islensk menning kostar fé, það kostar
fé að reka ríkisútvarp með menningarhlut-
verk. Og það fé verður einfaldlega að út-
vega. Og það þýðir ekkert að segja að það
sé ekki hægt, því það er ekki satt. Það er
hægt að segja að á því sé ekki pólitískur
áhugi, það er því miður satt — eins og er.
Og því verður að breyta. Því það kostar
ennþá meira að reka lélegt ríkisútvarp. Þeg-
ar til lengdar lætur getur það blátt áfram
kostað menningarsnauða þjóð.
Um sjónvarp Ríkisútvarpsins er það að
segja, að það hefur því miður aldrei orðið
íslensku menningarlífi sú lyftistöng sem
það hefði getað orðið og hefði átt að vera.
Um sjónvarp Ríkisútvarpsins
er það að segja, að það hef-
ur því miður aldrei orðið ís-
lensku menningarlífi sú
lyftistöng sem það hefði get-
að orðið og hefði átt að vera.
Möguleikar þess töframiðils hafa aldrei
verið nýttir eins og hægt væri. Það mikla
tækifæri hefur verið nýtt líkt og fullkomin
tölva sem er notuð í barnaleiki. Ástæðan er
einföld og hin sama og fyrr hefur verið
greind í þessu spjalli. íslenska sjónvarpið
hefur aldrei fengið tækifæri til að sýna hvað
það getur vegna fjárskorts. Meginhluti
sjónvarpsdagskrárinnar hefur verið og er
fólginn í því að endurvarpa erlendu afþrey-
ingarefni sem fæst keypt á útsöluverði, að-
allega bandarísku og bresku, efni sem
Bretar og Bandaríkjamenn fussa og sveia
yfir sjálfir.
TMM 1992:2
77