Són - 01.01.2005, Side 142

Són - 01.01.2005, Side 142
HJALTI SNÆR ÆGISSON142 hversdagslegum veruleika, en skuggarnir samt ekki alveg horfnir; hér eru svartir blóðdropar, dauði, djöflar og nokkur bílslys. Því miður er húmornum ekki fyrir að fara í Mótmælum með þátttöku, Kristian segir þar alveg skilið við þær tilraunir sem tókust best í Ígli. Mótmæli með þátttöku er stutt saga um mann sem lendir í bílslysi. Á sjúkrahúsinu rifjar hann upp atburði úr lífi sínu, fyrstu kynni sín af kærustunni, vandamál úr fyrri ástarsamböndum, drykkju og dóp- neyslu. Fyrri hluti bókarinnar er hlutlægari og fjallar mestmegnis um kærustu sögumannsins. Hún er fráskilin móðir, á í sífelldu þjarki við einn barnsfeðra sinna og vinnur fyrir sér sem vændiskona, að því er virðist. Einu sinni var hún í hlutverki fjallkonunnar á þjóðhátíðar- daginn. Í sögu Kristians leynist þar með tilraun til að módernísera þetta lykiltákn íslenska þjóðernisins: Hvernig er komið fyrir þjóðinni þegar sjálf fjallkonan er svipt reisn sinni, lánlaus og fráskilin? Þetta er að vísu gamalt bragð; ekki ómerkari höfundar en Jónas Svafár, Megas og Spilverk þjóðanna hafa útfært það á sinn hátt. Síðari hluti Mótmæla með þátttöku er draumkenndur, skilin verða með ljóðinu „Land“ og í framhaldinu verður samfélagsádeila áleitnari. Sögumaðurinn rekur raunir sínar og útlistar dapurlegt sálarástand. Í lokin verður hann fyrir vitrun og snýr frá villu síns vegar, hann tekur nýja stefnu í lífinu og gerist einsetumaður: Nú leita ég einskis og bý sáttur langt frá því óðagoti sem ég eitt sinn hrærðist í. Ég hef dregið mig í hlé og held til í litlu húsi við sjóinn. Undir húsinu skríða hlykkjóttir ormar. Stefnan í verkinu er frá óreiðu til friðsældar, frá bílslysi til lítils húss við sjóinn. Í Mótmælum með þátttöku örlar víða á skemmtilegum hugmyndum: Þegar maður ekur útfyrir bæjarmörkin er einsog umferðin á móti komi nákvæmlega þaðan sem maður sjálfur stefnir. Ég sé lífið fyrir mér eins og sjónvarp sem var skilið eftir í botni í yfirgefnu herbergi. Helsti galli bókarinnar er þó að hún tekur sjálfa sig allt of alvarlega. Hugmyndin virðist hafa verið að skapa töff og hættulegt verk, hefja ljóðið upp fyrir þau notalegheit og nostur við hið smáa sem svo oft
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136
Side 137
Side 138
Side 139
Side 140
Side 141
Side 142
Side 143
Side 144
Side 145
Side 146
Side 147
Side 148
Side 149
Side 150
Side 151
Side 152
Side 153
Side 154
Side 155
Side 156
Side 157
Side 158
Side 159
Side 160
Side 161
Side 162
Side 163
Side 164
Side 165
Side 166
Side 167
Side 168

x

Són

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Són
https://timarit.is/publication/1139

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.