Són - 01.01.2005, Qupperneq 146

HJALTI SNÆR ÆGISSON146
legt að vera fyrstu ljóðabækur skáldkvenna á þrítugsaldri, báðar eru
lagðar í munn ungra kvenna sem tala til sambýlismanns eða elsk-
huga, auk þess sem óheft ímyndunarafl og viss hryllingur setja svip
sinn á bæði verkin. Ást og appelsínur er þó frábrugðin hinni að mörgu
leyti. Hún er nær því að vera „venjuleg“ ljóðabók, ljóðin bera heiti eða
númer og framvinda eða þróun frá einu ástandi til annars er ekki eins
mikilvæg.
Ást og appelsínur skiptist í átta hluta. Grunnurinn að þeirri skiptingu
liggur ekki alveg í augum uppi enda er textinn alls staðar svipaður
áferðar og endurtekningasamur í meira lagi. Málnotkun Þórdísar er
ekki eins frjó og hjá Kristínu, stíllinn er yfirleitt frekar snyrtilegur og
endurspeglar ekki alveg þær óhömdu ástríður og ofsafengnu líkams-
lýsingar sem koma svo mikið við sögu. Hið líkamlega er upphaf og
endir verksins, líkami og líkamsvessar eða líkamshlutar koma fyrir í
næstum öllum ljóðunum. Formið er einræða konu eða stúlku sem
talar til mannsins sem hún elskar. Hún er yfir sig ástfangin en sveifl-
ast þó milli ástar og haturs. Eina stundina dásamar hún fegurð og
yndisþokka viðmælanda síns, þá næstu fordæmir hún hann, oftast í
kjölfar vonbrigða sem hún verður fyrir með hann:
Ég [...]
sveimaði kringum þig þar sem þú svafst
eins og fallegasta líkið í veröldinni
þuldi síðan ljóðið sem ég samdi fyrir þig
og þú sagðir að það væri drasl helvítis fíflið þitt6
Ástir elskendanna tveggja taka á sig ýmsar myndir og misfagrar.
Ástinni er iðulega slegið saman við ofbeldi og limlestingar, ljóðmæl-
andinn biður elskhuga sinn um að skera sig á hol, hann kyrkir hana
og hún opnar á honum magann og fyllir af alls kyns smáhlutum.
Líkömum elskendanna er ítrekað líkt við matvæli. Elskhugi ljóðmæl-
andans er „með egg í hárinu / og þykkar varirnar / glansandi af
smjöri“ (bls. 37), þau sleikja, bíta og sjúga safann hvort úr öðru (eins
og úr appelsínu), hún segist vilja éta hann og fær ósk sína uppfyllta í
sjötta hluta bókarinnar: „Ég aflima / úrbeina / sker þig í bita / salta og
krydda / og steiki á pönnu / háma þig svo í mig / af greddu og ást“
(bls. 55).
6 Þórdís Björnsdóttir (2004:22).