Són - 01.01.2005, Qupperneq 153

UM LJÓÐABÆKUR UNGSKÁLDA FRÁ ÁRINU 2004 153
Þú ert skáld af því að það er eitthvað að þér
og þú ert með minnimáttarkennd, skáld
Og þegar aðrir áttu úlpu og takkaskó
þá var þín æska: draumar að degi til
Samt ertu, skáld, montnari en hanagal að nóttu
eins og fyrirburi spýttur útúr klofinu15
Valur fjallar hér og víðar um starf skáldsins. Skáldanafnbótinni fylgir
mikill farangur; um aldir hafa skáldin verið boðberar sannleika sem
öðru fólki vill gjarnan reynast torvelt að tjá. Í Ofurmennisþrá er lýst
heimi þar sem setningaskipan jarðarinnar er lokuð, „ekkert land er
ónumið, / hvergi nýtt að finna“ (bls. 24), og því ekki ósennilegt að
skáldið lendi í kreppu. Í nútímanum á ofurhetjan sér ekki verðug við-
fangsefni eða andstæðinga eins og áður fyrr; hennar eini andstæðing-
ur „er næsti maður / sem svitnar eins og gufuvél / alveg eins og þú“
(bls. 32). Ofurmennisþrá gerist í heimi þar sem ofurhetjan er dáin.
Hugmyndin minnir á togstreituna í ljóði Eliots, „The Love Song of J.
Alfred Prufrock“, en ljóðmælandi þess tilheyrir þeim hópi manna sem
er „gjarnt að sveiflast harkalega milli þeirrar trúar að þeir búi yfir ein-
hverju djúpu og merkilegu sem geti breytt heiminum og skelfilegrar
vissu um að lífið sé gersamlega fánýtt og þeir sjálfir einskis virði.“ 16
Ljóðin í Ofurmennisþrá eru giska fjölbreytt. Bókin hefst á ósk
höfundarins um að tekið verði „hólógramískt afrit“ af sér dansandi,
heilmynd úr ljósi, rafknúin af eilífðarvél. Þetta er að einhverju leyti
óður höfundarins til eigin skáldskapar sem hið hólógramíska afrit er
myndhvörf fyrir. Ljóðið „Dansandi afrit“ er Bautasteinn Vals B.
Antonssonar, afritið dansandi er fantastísk útgáfa af minnisvarða.
Ofurmennisþrá er með öðrum orðum byrjandaverk og veit af því; allur
texti bókarinnar ber vott um höfund sem er að kveða sér hljóðs. En
dansandi afritið er geymt á afskekktum stað, í „flagnandi hvítmáluðu
herbergi / einhvers staðar í risíbúð“ (bls. 6). Ljóð Vals B. Antonssonar
eru úr alfaraleið, þau eru á jaðrinum.
Ljóðin „Saltrisinn“ (bls. 28–29) og „Fjöruferð“ (bls. 30–31) eru
dularfull og táknsöguleg, og minna helst á þjóðsögur eða goðsögur. Í
tveimur hersýningarljóðum (bls. 14–17) fjallar Valur um greinar-
muninn sem Vesturlandabúar gera á sjálfum sér og öðrum kynþátt-
um, en á fínlegri og látlausari hátt en Óttarr M. Norðfjörð. Líkt og
15 Valur B. Antonsson (2004:10).
16 Sverrir Hólmarsson (1991:434).