Skírnir - 01.09.1995, Síða 243

SKÍRNIR
ÖR SAGA ÁSTAR OG LEIKS
513
hafa oft birst í evrópskum dagblöðum síðan á sjötta áratugnum og voru
t. d. lengi fastur liður í danska blaðinu Politiken. Heimur Peynets er að
minnsta kosti nálægur í sögunni „I borg hinna fögru“, sem lýsir fantasíu-
landi ástarinnar, eins konar leikfangalandi, útópíu hinnar bernsku ástar
þar sem allir ganga um í „sparifötunum sínum á hverjum degi“, þar sem
„enginn þarf að sofa því þar er aldrei nótt“, en „alla dreymir heima hjá
hver öðrum. Og enginn er þyrstur" (bls. 54). Þegar kemur að því að lýsa
atvikum í þessum vinalega heimi er auðvelt að ímynda sér að lýsingin
gæti átt við teikningu eftir Peynet:
Og allar stelpurnar eru með hálsmen. Þegar þær opna hálsmenið sitt
kemur ástarorð fljúgandi úr lásnum og beint í stelpueyrað og kitlar.
Kitlar eyrað og kitlar stelpurnar. Og fyrst brosa þær en svo hlæja
þær upphátt [...]. Og andlit stelpnanna eittþúsund mörg kitl í langan
tíma á meðan ástarorðið hverfur. (bls. 55)
Svona tær og myndræn fantasía um fiðring ástarinnar er mikið fágæti,
eða hvað eru „eittþúsund mörg kitl“ annað en sá unaðslegi og óútskýr-
anlegi fiðringur sem kveikir líkama og sál til ásta?
En horfum framhjá teiknaranum Peynet því örsögur Kristínar
Ómarsdóttur eru í reynd engu líkar nema sjálfum sér. Bókin hefst á
stuttum, sérkennilegum og titillausum texta sem er settur upp eins og
ljóð en ekki prósi. Hann hljóðar svo:
Eg ætla ekki að segja
að ég elski þig fyrren
þú ert búinn að sitja
lengi í þessum skurði.
Og ég horfi á þig á
meðan. Stiginn er hér
og líka reipið. Ég
hendi í þig eplum og
brauði. (bls. 5)
Hvern er verið að ávarpa þarna? Kannski það sé sjálfur lesandinn? Þetta
er ef til vill samlíking þess þegar lesandi er fangaður af frásögninni og
höfundurinn heldur honum eins lengi og hann lystir? Sá sem er fangaður
fær engin tól til þess að losna úr prísundinni en næringu er fleygt í hann.
Á meðan ástarjátningu er slegið á frest verður til saga. Þannig eru ástar-
sögur gjarnan. Þær hefjast á því að ástin kemur til skjalanna en ástarjátn-
ingunni er slegið á frest. Söguþráðurinn leiðir síðan til þess að elskend-
urnir ná saman og þeim er gert kleift að játa ástina. Jafnskjótt lýkur
sögunni. Hefur höfundur þá í hyggju að játa lesandanum ást sína í