Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Side 35

Pá fa s t ó l l i n n
TMM 2016 · 3 35
hafði yfir flest þeirra sem gerði mér erfitt fyrir að rata eftir kortinu. Ég
villtist í nokkra hringi um hæðirnar ofan við Smáralind þar til ég sá ljósa-
skilti á vegg merkt fyrirtækinu sem ég leitaði að. Byggingin var kassalaga,
steinsteypt og nýleg eins og öll húsin þarna. Við hliðina á var fatahreinsun,
vídeóleiga og sjoppa, og hinum megin við götuna var skemmtistaðurinn
Players. Ljósin í flestum húsunum voru slökkt og engir vegfarendur sjáan-
legir. Ég tók stefnuna á upplýstan stigagang þar sem hékk annað skilti merkt
fyrirtækinu.
Á þriðju hæð gekk ég inn í bjarta biðstofu með tveimur leðursófum og
standard fiskabúri úr Hvernig biðstofur eiga að vera-handbókinni, og á gler-
borði lágu tímarit. Bak við gat á einum veggnum sat ritari og leit upp þegar
ég gekk inn. Ég var of seinn en þóttist viss um að það skipti ekki máli; bið-
stofur í heilbrigðiskerfinu eru ekki fyrir lækna sem bíða eftir sjúklingum.
„Góðan daginn,“ sagði ég og staðnæmdist við gatið. „Ég á tíma klukkan
átta fimmtán.“ Ritarinn leit á blað fyrir framan sig, brosti og sagðist láta vita
þegar röðin kæmi að mér.
Ég settist í annan sófanna. Á borðinu næst mér var hrúga af tímaritum,
þessi venjulegu – Séð og heyrt frá 2007 og Nýtt líf og Lifandi vísindi, meira
að segja eitt National Geographic frá 1987 með umfjöllun um átökin í Pal-
estínu – ég blaðaði í gegnum það og sá að vonir voru bundnar við að friðar-
viðræður myndu skila árangri.
Djöfulsins viðbjóður, hugsaði ég og teygði mig í Séð og heyrt. Fremst voru
myndir úr afmæli einhvers fábjána á snekkju og á öftustu opnunni lét þybbin
stelpa af Selfossi glitta í geirvörturnar á sér og sagðist vera á leið í viðskipta-
fræði í HR.
Eftir nokkrar mínútur birtist læknir og kallaði upp nafnið mitt á þennan
hátt sem læknar eru einir um að leyfa sér – eins og þeir séu að biðja mann
um að fara út og koma aldrei aftur. Ég elti lækninn inn á skrifstofu, hann
plantaði mér í stól fyrir framan skrifborð og við fórum hratt yfir krabba-
meinssöguna og sæðið sem var fryst.
„Það er þetta árlega gjald,“ sagði hann og pírði augun á tölvuskjáinn
sinn. Ég hafði sent þeim póst til að spyrja um nauðsyn þess að borga fyrir
frystinguna. „Þú vilt losna við að greiða það, er það ekki rétt?“
„Jú. Þetta er soldið mikið, átta þúsund kall á ári. Ég hef alveg efni á því en
þú veist, ef ég kemst hjá því –“
„Ég skil þig. Þá þurfum við að athuga stöðuna á þér í dag. Það er auðvitað
óþarfi að vera að geyma þetta ef allt er í lagi núna.“ Hann leit af tölvunni og
á mig, meðvitað og ábyrgt, ekki þungt en þó alvörugefið – sem sagði mér
að engin ástæða væri til ótta en samt yrði gert ráð fyrir því versta og vonast
eftir því besta. Læknar! „Við þurfum að skoða sæðistalningu hjá þér, ef hún
er í fínu lagi núna þá getum við auðvitað hætt að geyma þetta. Þá förgum við
gamla sýninu. Og þú þarft ekkert að borga.“
„Það væri flott,“ sagði ég. „Hvernig teljið þið annars magnið í svona sýni?“