Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Blaðsíða 94

94 TMM 2016 · 3
H va ð e r í s l e n s k u r r i t h ö f u n d u r ?
Það rymur í bónda, hann kinkar kolli, bregður sér svo í vinnugalla og
stígvél og fer í fjósið þar sem sjö kýr bíða þess að verða mjólkaðar. Hér áður
fyrr voru kýrnar fjórum sinnum fleiri.
Klukkan hálftíu rekur hann kýrnar á beit, hann stendur um stund í sömu
sporum, lítur yfir dalinn og horfir til fjalla.
Þarna heldur krummi sig, hrafninn, ásamt sínum nótum. Einhverra hluta
vegna unir hann sér helst í skuggadregnum klettum þar sem veturinn sníður
til grýlukerti í heilu kirkjuorgelin. Í eina tíð, þegar við höfðum ekkert raf-
magn og kældum matinn í bæjarlæknum, fór krummi stundum ránsferðir.
Ræningjanum a tarna tókst meira að segja að lyfta lokinu af plastfötunni
og næla sér í ávexti og kjöt. Mamma útbjó fuglahræðu úr filtefni og jafnvel
mér stóð ógn af henni. Fuglahræðan sat við lækinn, hallaði undir flatt, eins
og niðursokkin í hugsanir sínar. Krummi kom ekki aftur. Stundum flýgur
smyrill yfir. Þá gefa fuglarnir frá sér viðvörunarmerki. Maður heyrir stutt-
araleg blísturshljóð hér og þar, svo fer steindepillinn að smella með stélinu
og það er eins og fuglarnir séu að vara hver annan við. Loks dettur allt í
dúnalogn. Aðeins þyturinn í trjánum og ég lít hátt upp í himininn enda ekki
á hverjum degi sem maður kemur auga á svona lítinn fugl og þá kemur hann
svífandi, hljóðum vængjum, hnitar hringi, yfirleitt lætur hann sig einfald-
lega hverfa, en stundum steypir hann sér til jarðar svo manni rennur kalt
vatn milli skinns og hörunds. Hann hrifsar til sín unga, eða egg, eyðileggur
hreiður. En ég hef líka séð hrafnana ráðast á smyrilinn svo hann neyddist að
sleppa ránsfengnum og flýja á brott. Þess vegna líkar mér vel við hrafnana,
þótt þeir séu hranalegir og frekir.
Þegar bóndinn kemur inn í eldhús, situr móðir hans alklædd við eldhús-
borðið og borðar hafragraut. Hann er feginn því að þurfa ekki að líta til með
henni þennan morguninn. Sóley litla hleypur til hans og vefur handleggj-
unum um fætur hans. Hann hefur hana á loft, smellir á hana kossi og segir:
„Jæja, litli söngfuglinn minn.“
„Ég er ekki söngfugl.“
„Ekki? Hvað ertu þá?“
„Ég er kengúra!“
„Kengúra. Ég skil.“
„Afi, afhverju er svona vond lykt af þér?“
„Það er ekkert vond lykt af afa. Þetta er alveg rándýrt ilmvatn!“
„Nei, þú ert að ljúga! Þú angar eins og belja!“ hrópar barnið, losar sig úr
faðmi hans og hleypur burt eins og fætur toga.
Dóttirin brosir út í annað. Hún er að þrífa eldhússkápana og hefur greini-
lega verið upptekin við verkið um stund því svitinn bogar af andlitinu.
„Þetta er algjör óþarfi,“ segir bóndinn, en dóttir hans svarar: