Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Blaðsíða 84

84 TMM 2016 · 3
H va ð e r í s l e n s k u r r i t h ö f u n d u r ?
„Já!“ hrópaði Stella. „Hvernig gastu þetta?“
„Ég sagði þér það, ég les hugsanir þínar!“
Stella var heilluð og hún sá að Elena var það líka. Þau stóðu þarna öll þrjú
og brostu.
„Hvernig fórstu að þessu?“ spurði Elena.
Tennur hans birtust í breiðu, stoltu brosi.
„Ég skrapaði vaxlitinn með þumalfingri og þegar ég sveiflaði hendinni
fyrir framan ykkur, sá ég litinn undir nöglinni.“
„Er allt í lagi með ykkur, stelpur?“ maður staðnæmdist hjá þeim til að
spyrja. „Er þessi drengur að angra ykkur?“
„Nei.“
„Eruð þið vissar? Ég get hringt í lögregluna ef svo er. Stal hann einhverju
frá ykkur?“
„Nei. Af hverju? Hann er vinur okkar,“ sagði Stella.
Maðurinn hristi höfuðið og gekk í burtu. Elena varð vandræðaleg og
óróleg. Strákurinn setti vaxlitina og fátæklegar eigur sínar aftur í pokann
og klifraði með hann upp í tréð. Hann kom ekki aftur niður og hunsaði þær
þegar Elena og Stella kölluðu til hans í bakaleiðinni.
Þær gengu þar hjá næsta dag. Stella stoppaði við tréð og rétti stráknum
litina sína og nokkur laus blöð. Þar á meðal var teikningin hennar. Í
bakaríinu bað Elena um 200 grömm af pão de queijo eins og vanalega, en
þegar konan rétti henni pokann yfir búðarborðið hikaði Elena, leit á Stellu,
skilaði pokanum og spurði hvort væri hægt að skipta þessu í tvo poka. Stella
brosti og kinkaði kolli. Án þess að þurfa að tala um það voru þær sammála
um að gefa stráknum annan pokann.
Þær komu við til að skilja eftir pokann með pão de queijo og strákurinn
skilaði Stellu teikningunni. Hann hafði strikað yfir fólkið sem ullaði og sett
tvær brosandi stelpur á myndina, eina ljóshærða og hávaxna eins og Elenu
og aðra minni og brúnhærða eins og Stellu.
Í næstum heila viku stoppuðu Elena og Stella við tréð. Það varð næstum
dagleg athöfn þegar þær fóru í bakaríið. Í hvert skipti sýndi strákurinn þeim
nýtt töfrabragð um leið og hann japlaði á pão de queijo. Stundum lagði hann
niður þau fáu spil sem hann hafði, stundum notaði hann klink eða rusl sem
hann hafði fundið. Hann var góður í að hirða nýtilegt rusl.
Þegar þær fóru í bókabúð völdu stelpurnar bók um galdra. Þær pökkuðu
henni af natni heima og gáfu stráknum gjöfina í næstu heimsókn. Hann
þakkaði þeim fyrir, leit á bókina og á þær. Með blöndu af hamingju og sorg.
Hann kunni ekki að lesa en það vissu þær ekki.
Stundum stöldruðu ókunnugir við til að athuga hvort allt væri í lagi, en
yfirleitt náðu stelpurnar að dvelja í þann hálftíma sem þær stoppuðu með
stráknum án truflunar. Heimamenn höfðu kynnst honum og heilsuðu eða
kinkuðu kolli þegar þeir gengu hjá. Aðrir hunsuðu hann bara.
Það var liðið vel á aðra viku þegar Stella og Elena tóku eftir því að