Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Side 37

Pá fa s t ó l l i n n
TMM 2016 · 3 37
þetta með þér. Farðu fram í móttökuna og hún stelpa sýnir þér hvert þú átt
að fara.“
Ég tók við dollunni, læknirinn stóð upp og rétti mér höndina og við
hristum.
***
Stelpan, öðru nafni ritarinn, var ekki með nafnspjald klemmt á sig og
aðstæðurnar virkuðu tvímælalaust of persónulegar til að spyrja að nafni.
Þegar ég sýndi henni dolluna og sagðist eiga að skila sýni vísaði hún mér eftir
löngum gangi út af biðstofunni.
„Við endann til vinstri. Farðu bara inn,“ sagði hún og var ekki vandræða-
leg þótt hún vissi eflaust hvað ég væri að fara að gera. Fas hennar virkaði
samt fullfrísklegt miðað við að klukkan væri rétt að ganga níu að morgni. En
hvað í andskotanum veit ég um hvernig dagvinnufólk lætur í upphafi dags?
Beggja megin gangsins voru dyr sem lágu að fleiri sýnatökuherbergjum
eða hvað veit maður, og ég opnaði til vinstri inn á ofurvenjulegt, pínkulítið
klósett, varla stærra en tveir fermetrar: vaskur, spegill, klósett og gólfpláss
sem rétt nægði til að opna dyrnar. Merkingin á dyrunum var WC, engin
aðgreining milli karla og kvenna og mér sýndist eins og herbergið væri ekk-
ert sérstaklega ætlað gestum sem ætluðu að fróa sér ofan í dollu, skila sýnum,
heldur bara almennt ætlað starfsfólki á stöðinni. – Ég var einhvern tímann
leiðréttur af íslenskufræðingi þegar ég sagðist ætla á klósett en svona lýgur
tungumálið, þú ferð ekkert á baðherbergi án baðs, þar er bara ofurvenjulegt,
skitið klósett.
Ég steig inn fyrir og lokaði á eftir mér, skildi eftir feimnina og varð pirr-
aður á þessu öllu.
Upp úr tvítugu bauð vinur minn mér til Amsterdam yfir helgi; fyrsta
daginn var hann vankaður af dóplöngun og keypti nestisfilmu með ysta lagi
af kókaíni – svindlað á honum – og daginn eftir var hann stjarfur af mellu-
löngun þangað til hann drakk loksins í sig kjark til að vaða inn í rauðlýstan
kjallara án þess svo mikið sem að kveðja mig – við vorum í göngutúr milli
tveggja bara hélt ég – og á meðan hann lauk sér af drap ég tímann inni í
klámbúð hinum megin við götuna. Aftast í búðinni var herbergi, auglýst á
skiltum úti um alla búð, fyrir fólk til að fróa sér; ég var drukkinn og datt
ekkert betra í hug, fannst auk þess eins og ætlast væri til þess af mér að
borga fyrst ég hafði hangið þarna inni í fimm mínútur og það var ekki eins
og manni liði vel eða dræpi tímann við að sjá tittlinga uppi í munninum eða
rassinum á konum hvert sem maður leit. Þess vegna ákvað ég að fara inn í
helvítis herbergið, tók einhverja meinlausa spólu að deskinum og afgreiðslu-
maðurinn vísaði mér inn gang baka til í stórt herbergi með rauðum gard-
ínum, sófa, lava-lampa og gosdrykkja-sjálfsala í horninu. Uppi á vegg var