Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Side 48

48 TMM 2016 · 3
H va ð e r í s l e n s k u r r i t h ö f u n d u r ?
„Kannski. Ég er líka með sigg á hnjánum.“
Hann hlær. Hann hlær eins og myndarlegt fólk gerir. Djúpir hljómar. Hvítt
bros. Hlý augu. Dökkt hrokkið hár. Breiður brjóstkassi. Sterkir handleggir
til að búa okkur hreiður. „Það er gott að eiga einhvern að,“ segir hann og
loksins skil ég hvert við erum að fara. Ég hef gengið þessa leið ótal sinnum.
Fram og aftur. Fram og aftur að þessum einstaka stað þar sem „Jesús elskar
þig,“ segir hann.
Ég sendi honum gengilbeinubrosið mitt. Eigandinn minn, eigandi veit-
ingahússins þar sem ég vinn, leggur á. Hún er reiðubúin að spjalla.
Pólverji gekk fram og tilbaka fyrir framan útidyrnar sínar.
„Ég er búinn að týna lyklunum mínum,“ svaraði hann þegar nágrannarnir spurðu.
Þeir reyndu meira að segja að leita saman í smástund. Daginn eftir sagðist hann hafa
loks fundið lyklana í bílnum, en sannleikurinn var sá að hann opnaði dyrnar hjá sér
með hníf.
„Ég vildi ekki að þau héldu að ég steli svo ég laug.“
Frá Póllandi. Frá Póllandi. Frá Póllandi. Frá Póllandi. Frá Póllandi.
Frá Póllandi. Frá Póllandi. Frá Póllandi. Frá Póllandi. Frá Póllandi.
Tilboð. Bónus. Tilboð. Pylsa. Tilboð. Tilboð. Tilboð. Frá Póllandi.
Frá Póllandi. Frá Póllandi. Frá Póllandi. Frá Póllandi. Frá Póllandi.
Póstburðarkonan hefur verið að minna innflytjendafjölskyldu á að setja
nöfnin þeirra á bjölluna. „Vinsamlegast merkið bjölluna,“ skammast hún,
„annars fáið þið kannski ekki póstinn ykkar.“ Mest pirrandi póstburðar-
konan í 101 Reykjavík. Loksins kemur hún að hvítum miða undir bjöllunni
við hliðina á útidyrum fjölskyldunnar. Á honum stendur Bjalla.
Sáldrið örlitlu hveiti á borðflötinn, fletjið út deigið og skerið í form eftir
smekk með kökuformum. Leggið kökurnar á smurðar plötur með þriggja
sentimetra millibili. Sáldrið venjulegum eða lituðum strásykri yfir og bakið í
ofni. Árið 1945, eftir að hafa flatt út Evrópu í sex ár, skáru þeir Pólland út án
austurhornsins, en því var í staðinn hnoðað saman við leyfar af Þýskalandi
og síðan klesst svo klunnalega á vestrið að allir vissu að þetta var fölsun.
Sorglegt viðbótarlag. Tveimur árum síðar voru engir þýskir ríkisborgarar
lengur í póst-þýsku borgunum. Þarna voru Pólverjar, fluttir úr austrinu og
sviptir öllu samhengi, sem héldu aldrei að þeir myndu dvelja lengi. Yfirgefnu
þýsku póstkassarnir voru kallaðir Briefe. Bréfin.
Hún hefur setið ein í sófanum í einn eða tvo tíma. Hún hefur tvisvar beðið
mig um fría ábót á kaffið og ég helli í bollann þótt ég sé ekki viss hvort ég
eigi að gera það. Sennilega ekki, en lærð kurteisin þrýstir nokkrum dropum
í viðbót af heitu vatni í gegnum gömlu espressóvélina. Til að komast hjá sam-
viskubiti laga ég kaffið með korgi. Hálfkákssiðferði.
„Gerðu svo vel.“ Ég legg bollann á borðið fyrir framan hana, ljóshærða