Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Blaðsíða 82

82 TMM 2016 · 3
H va ð e r í s l e n s k u r r i t h ö f u n d u r ?
Ojbara! æpti hún og rauk strax burt, en þegar hún sá hvað Stella var áhuga-
söm kom hún til baka til að sjá dauða dýrið aftur.
Á meðan Stella reyndi að skilja hvernig maukað holdið hefði áður verið
lifandi, fljúgandi dýr, gerði Elena systir hennar sig breiða vegna þeirrar yfir-
burðarþekkingar sem smá aldursmunur veitti henni og útskýrði að ferða-
menn væru alltaf að keyra yfir fugla, að fuglarnir sætu á veginum af því að
vegurinn væri heitur og að ferðamenn keyrðu yfir þá. Síðan gretti Elena sig
aftur af viðbjóði. Hún hrópaði á Stellu: Þú ert algjört ógeð!
Núna var Stella langt í burtu frá íslenskum vegum þar sem ferðamenn
keyrðu yfir fugla. Hingað til hafði hún ekki séð dauða fugla í Brasilíu.
Kannski keyrðu ferðamennirnir hér ekki yfir þá. Kannski var veðrið hér svo
gott að fuglarnir gátu verið á öðrum hlýjum stöðum en á vegunum.
Þrátt fyrir allt ákvað hún að verða vinur fuglastráksins. Hún, Stella
Costa Ísleifsdóttir, skyldi bjarga fuglastráknum. Ef það yrði ekki stórbrotin
björgun frá því að bílarnir keyrðu yfir hann þá skyldi hún vernda hann gegn
vonda fólkinu sem stóð við tréð og ullaði á hann. Eins og þau höfðu gert við
hana þegar hún byrjaði fyrst í íslenskum leikskóla og íslenskan hennar var
ennþá bjöguð.
Hún þurfti að sannfæra og múta Elenu svolítið áður en systirin samþykkti
að koma með henni. Mamma þeirra leyfði Stellu ekki að fara einni út. Elena
mátti fara sjálf í nálægt bakarí eða til ömmu sem bjó neðar í götunni og
jafnvel heimsækja frænkur og frændur sem bjuggu nokkrum húsaröðum
neðar. En sjálf þurfti hún alltaf að bíða eftir að mamma hennar eða pabbi
eða Elena leyfðu henni að koma með. Hún saknaði þess að geta ekki gengið
um frjáls eins og hún hafði gert í Reykjavík. Mamma hennar var strangari
í São Paulo. Ekki strax, sagði hún og Stella leit á pabba sinn sem leit undan
og yppti öxlum eins og hann, sem var ekki heimamaður, þyrfti líka að fylgja
reglunum.
„Vamos, Elena!“ kallaði Stella sem beið óþreyjufull við lyftuna. Þær höfðu
ákveðið að reyna að koma auga á fuglastrákinn á leiðinni í bakaríið. Mamma
þeirra hafði látið þær fá pening og falið þeim að kaupa bagettu, skorna
skinku og ef þær vildu, smá pão de queijo, litlu kringlóttu ostabrauðin sem
þær voru svo hrifnar af.
Elena var líka forvitin um fuglastrákinn þó hún vildi ekki viðurkenna það.
Ekki vegna þess að hún héldi að strákurinn hefði vængi – það var vitleysis-
hugmynd frá litlu systur – heldur af því hún hafði aldrei áður hitt manneskju
sem hafði strokið að heiman og bjó nú á götunni. Hún hafði séð þau út um
bílrúðuna og á göngu um borgina. Börn sem reyndu að selja sælgæti við
umferðarljós og betluðu pening fyrir framan verslanir. Einu sinni pantaði
mamma hennar aukamat á veitingastað og á leiðinni út hafði hún farið yfir
götuna til að rétta dreng sem hallaði sér að bílskúrshurð poka með leifum.
Systurnar gengu hægt og horfðu upp í trén sem stóðu í röð meðfram gang-
stéttinni báðum megin við veginn. Þær komu auga á strák nokkrum trjám