Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Síða 38

S t e i n a r B r a g i
38 TMM 2016 · 3
plakat af konu á fjórum fótum í g-streng sem horfði blíðlega yfir öxlina á
sér – á svipinn eins og hún gæti ekki kúkað og þyrfti hjálp, datt mér í hug
og sprakk úr hlátri.
Það var að minnsta kosti eitthvað: plakat.
En hjá vísindamönnum í Smáralind var manni smalað inn á venjulegt kló-
sett, og ég gat ekki útilokað að hin herbergin á ganginum væru lögð undir
sálfræðinga og kúnnarnir kæmu hingað inn á klósett til að grenja eftir tíma,
vinna úr sorg yfir dánum börnum, og það var svo sannarlega gefið að læknar
og hjúkrunarfólk í húsinu sinntu hér kalli náttúrunnar. Maður sest ekkert á
þannig klósett og gyrðir niður um sig til að fá það í dollu.
Í statífi við hlið klósettsins var hefti af Lifandi vísindum, sem staðfesti
það sem mig grunaði að klósettið væri ætlað starfsfólki, daglegri önn þess
en engri sýnatöku. Klósettskálin var opin en ég lokaði henni, settist og gyrti
niður um mig. Eftir smástund byrjaði ég að toga með annarri hendi og hélt
á dollunni í hinni. Ég tók eftir því að lokið var ennþá á dollunni og þá hætti
ég toginu, skrúfaði lokið af og lagði frá mér á gólfið. Herbergið var þögult
og mér leið kjánalega, eins og ég sæti ennþá á biðstofu nema þessi var bara
örlítið minni.
Ég teygði mig í heftið af Lifandi vísindum. Aðalfyrirsögn á forsíðu var
Hláturinn lengir lífið og vísaði í umfjöllun um Darwin og það sem hann
sagði um hlátur. Ég lagði dolluna frá mér í gólfið, við hliðina á lokinu, og
fletti í gegnum blaðið í leit að léttklæddri konu en fann bara kvenkyns apa
– hún var í Darwin-greininni og nafngreind sem Emma í myndatexta; og í
annarri grein var þúsund ára gömul manneskja varðveitt í snjó, Lucy, ein-
hvers konar múmía.
Ég linaðist af þessu en lokaði augunum og ákvað að reyna aftur, gleyma
blaðinu og klósettinu og dollunni þótt ég vissi af henni á gólfinu ef ég færi
alla leið. Ég klemmdi aftur augun og hugsaði um stelpuna frammi í mót-
töku en hætti við, það var alveg eins líklegt að hún sæi það í augunum á
mér þegar ég kæmi fram og skilaði fullri dollunni; í staðinn svissaði ég yfir
á stelpuna frá Selfossi sem var aftast í Séð og heyrt og reyndi að sjá fyrir
mér atburðarás þar sem hún kæmi við sögu – til að ég örvist verður að vera
eitthvert samhengi, ég hef aldrei skilið klám sem sýnir nærmyndir af kyn-
færum að slímast saman með soghljóðum. – Stelpan frá Selfossi var klædd
í stutt pils og kjagaði drukkin um miðbæ Reykjavíkur eftir vísindaferð HR
í japanska sendiráðið – fóru þau í sendiráðin? – Eða Kaupþing í Borgartúni.
Hún var þar djammandi með vinkonum sínum, klædd í nælonsokkabuxur
sem lögðust þétt að hvelfdum lærunum, klofið rifnaði og skyndilega vorum
við inni á klósetti sem var í Japan, tónlist úr loftinu og loðfóðruð handföng,
flúraðir speglar og hún hossaði sér ofan á mér með tunguna lafandi út um
munnvikið, umlandi eins og vanviti, hún var svo gröð og klofið á henni var
löðrandi eins og frönsk mýri á sautjándu öld. Ég stífnaði aftur og byrjaði
að toga hraðar en myndin af Selfoss-stelpunni vék fyrir konunum á CNN