Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Qupperneq 40

S t e i n a r B r a g i
40 TMM 2016 · 3
ske kynni – og snerti mig nokkrum sinnum og reyndi að hugsa um eitthvað
kynferðislegt en varð bara pirraður.
Ég læt ekkert sérstaklega vel að stjórn, eða þannig. Ef ég á að gera eitthvað
reyni ég allt sem ég get til að sleppa við það, jafnvel þótt mér hafi áður þótt
það gott. – Segjum að ég fari fjórum sinnum á mánuði á einhverja go kart-
braut í Hafnarfirði, eða í laser tag í Skeifunni af því ég hef gaman af því, svo
einn daginn á að steggja einhvern kunningja minn og mér er sagt að mæta
í go kart í hádeginu – þá sleppi ég því; mig langar ekki lengur af því að mín
er vænst, gert er ráð fyrir að ég mæti, ég á að mæta. Og ef hárið á mér vex of
lengi, dekkar eyrun og ég lít svo bjánalega út að ég verð að fara í klippingu,
þá fer ég ekkert í klippingu, gríp heldur rafmagnsrakvélina einn daginn
nývaknaður og raka það allt af mér á veröndinni uppi í sumarbústað.
Þegar ég kom aftur niður var Emma orðin hress. Kötturinn lá við hlið
hennar í sófanum og leyfði henni að klóra sér á maganum. Ég settist hinum
megin við borðið frá þeim og Emma spurði hvernig hefði gengið.
„Með hvað?“
„Varstu ekki í rannsókninni? Skila þessu sýni?“
Ég gretti mig. „Jú. Það gekk ekki … Ekkert sýni.“
„Áttirðu ekki að skila því núna?“
„Jú. Ég gat það bara ekki.“
„Nú …“ Kötturinn spratt á fætur og hljóp út úr herberginu án þess að ég
sæi nokkra ástæðu fyrir því. „Voru engin klámblöð?“
„Nei.“ Mér fannst eins og ég ætlaði að bæta einhverju við en þagnaði. Það
var betra, Emma var þannig á svipinn, eða ég bjó til svip á hana af því ég
vissi að við ætluðum út á eitthvert hættulegt svæði saman og að það besta í
stöðunni væri að sitja með öllu hreyfingarlaus og þegja.
„Hvað gerðirðu þá? Reyndirðu að hugsa um eitthvað?“
„Mig langar ekki til að tala um það,“ sagði ég. „Þetta er vandræðalegt.“
„Af hverju?“
„Af hverju! Keyra upp í Smáralind og fróa sér oní dollu inni í herbergi?“
Ég hló eins hátt og ég gat og meinti það, þannig, og Emma tók undir en samt
sá ég ennþá þennan svip á henni eftir að hún hætti að hlæja. – Sem sagði mér
að þetta væri einn af þessum dögum sem hún þurfti meira en hálftíma til að
ná úr sér svefnstjarfanum, og að hún ætlaði að halda áfram.
Pör eru saman af því þau vita hvenær á að hætta að spyrja.
„Og hvað?“ sagði hún og lét auglitið reika, horfði út um gluggann, að
bókahillunum, eins og hún spyrði af áhugaleysi en það var leikrit, ég sá það.
Og hún vissi að ég sá það. „Hvað hugsaðirðu um?“
„Meðan ég reyndi þetta? Ertu virkilega að spyrja að því?“
„Já.“
„Kommon.“ Ég hugsaði um leiðir til að eyða talinu, ég færi að minnsta
kosti ekki að tala um stelpuna frá Selfossi. Svo datt mér í hug páfastóllinn.
„Hefurðu heyrt um páfastólinn?“ spurði ég.