Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Síða 41

Pá fa s t ó l l i n n
TMM 2016 · 3 41
„Páfastólinn?“
„Já, þessi stóll þarna.“ Ég ræskti mig. „Þegar nýr páfi er valinn þarf að
tryggja það að hann sé karlkyns, af því að einhvern tímann var kona sem
svindlaði sér í stöðuna, skilurðu. Þannig að Vatíkanið er með sérstakan stól
tilbúinn þegar nýr páfi er krýndur, stóllinn er með holu í miðri setunni og
nýi páfinn sest á stólinn, allsber undir skikkjunni.“
„Kyrtlinum … Ekki skikkjunni.“
„Kyrtlinum. Hann er allsber undir kyrtlinum og lætur punginn á sér síga
niður í gegnum þessa holu á páfastólnum, þá er kallað í einhvern kardínála
sem þreifar um dótið til að tryggja að páfinn sé karl.“
„Í alvöru?“ Hún kveikti sér í sígarettu. „Varstu að hugsa um þetta?“ spurði
hún og svo trompuðumst við bæði úr hlátri.
„Nei, auðvitað ekki. En kannski hefur einhver gert það einhvern tímann;
hafa ekki verið fimmtán hundruð ár af páfum?“ Ég stóð upp og sagðist þurfa
að hringja, sem var engin lygi. Vinur minn ætlaði að gifta sig eftir tvær vikur
og betri vinur hans, eða þannig skildi ég það, var að skipuleggja steggjun
fyrir hann – fallhlífastökk, laser tag og andskotans, guðsvolaðar steikur og
ofdrykkju fram undir morgun.
„Ekki fara núna!“ hrópaði Emma. „Ég vil tala meira um þetta. Hvað er
málið? Af hverju hleypurðu í burtu?“
Ég settist aftur og vissi um leið að það voru mistök. Ég hefði átt að hlæja,
veifa hendinni og labba út.
„Það er ekkert að tala um. Þetta er bara erfitt.“
„Er þá ekki betra að við tölum saman um það? Af hverju er það svona
erfitt?“ Ég sagði ekki neitt. – Af því að sumt er persónulegt, pör geta ekki
deilt öllu af því að þá slokknar í einhverju sem er lífsnauðsynlegt, ef ekki
heilagt, ég veit það ekki. Ég ákvað að steinþegja bara og gefa þetta frá mér,
ég hef leiðinlega tilhneigingu til að greina hluti til dauða en ég er að minnsta
kosti ekki haldinn sjúklegri þörf – óöryggi? – til að komast yfir innstu hugs-
anir annarra, mér var slétt sama hvað Emma hugsaði um þegar hún fróaði
sér og ég vildi ekki vita það, stóð engin ógn af því þótt ég þættist nokkurn
veginn viss um að ég kæmi þar ekki við sögu nema í undantekningartil-
fellum, ekki fer bollinn að fróa sér yfir undirskálinni, nei, hann fróar sér yfir
gafflinum, hnífnum eða hitaplöttunum, hvað veit ég. Raunar hefði ég álitið
Emmu sjúka ef ég kæmist að því að hún fróaði sér – eftir margra ára sam-
band – við ímyndanir af okkur tveimur í samförum, mér að fróa mér inni á
klósetti í Smáralind eða hvað það var.
Ég hefði getað sagt þetta allt saman en ég nennti því ekki, ég sá að hún var
ekki í skapi til að sleppa á því tökunum og nei, ég vildi ekki vita hvað hún
hugsaði um og þessi lína hefði áreiðanlega leitt okkur þangað. Sjúkt.
„Þú segir ekki neitt.“ Hún hallaði sér fram í stólnum. „Er það eitthvað sem
þú skammast þín fyrir?“
„Hvað þá?“ sagði ég og gat ekki leynt pirringnum.