Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Síða 44

S t e i n a r B r a g i
44 TMM 2016 · 3
ráðstefnu- og fundahalda, með eða án veitinga og hvenær sem er. Ég smeygði
mér inn fyrir og lokaði á eftir mér.
Í miðju herbergisins var langt, svartlakkað borð og eins og tíu, fimm-
tán stólar umhverfis. Á veggnum í hinum endanum hékk upprúllað tjald
til power-point eða bíósýninga, annars var ekkert sérstakt að sjá þarna
inni nema fáeinar eftirprentanir af Kjarval. Efst á veggnum á hægri hönd
voru mattir gluggar sem vissu út að Austurvelli. Einhvern tímann hafði ég
heyrt að Eimreiðar-hópurinn – Davíð Odds, Styrmir Gunn, Hannes og Jón
Steinar, frjálsu mennirnir – hittust þarna í hádeginu og ræddu hvernig best
væri að bjarga landinu.
Ég kíkti á dyrnar til að sjá hvort mætti læsa þeim að innanverðu en svo
var ekki. Fyrr en varði hafði ég dregið niður um mig buxurnar og hugsaði
um útúrglennta stelpuna frá Selfossi og feitar, dökkar geirvörturnar á henni,
svo birtist Emma kærasta og var í sturtu með kvenkyns apanum úr Lifandi
vísindum sem ég man ekki hvað hafði að gera með Darwin, múmían Lucy
smurði vaselíni í rassgatið á sér og ég tróð mér á kaf í hana, sá geimskipið af
CNN svífa yfir og stjörnurnar hverfa, ein af Kardashian-systrunum birtist
skyndilega með hnén upp að eyrum og öskraði á mig að sprauta djúpt á kaf
í sig, ég reið henni aftanfrá og togaði í hárið á henni. Ég fálmaði inn á mig
eftir dollunni og lagði á borðið, tók hana svo aftur til mín og skrúfaði lokið
af svo ég gæti sprautað beint ofan í dolluna, fikraði mig á meðan að hinum
enda borðsins, þar sem væri vandræðalegast að standa ef einhverju af starfs-
fólkinu dytti í hug að opna inn í salinn. Ég sneri mér í átt að dyrunum og
togaði eins hratt og ég gat, reyndi að halda mig við stelpuna frá Selfossi – hún
sveimaði um hausinn á mér en svo birtist páfastóllinn, þessi með holuna í
setunni sem hann lét punginn síga niður um svo mætti sannreyna að hann
væri karlmaður, því hvað mætti páfi vera annað en karlmaður?
Eflaust hefði mér aldrei dottið þetta í hug nema af því að herbergið var fullt
af stólum, eintómir stólar hvert sem ég leit og ég lokaði augunum. En karlinn
settist þarna á stólinn sem honum var ætlaður, nýjasti páfinn – Francis, sá
góði og mennski sem var ekki algjörlega mótfallinn konum, hommum eða
skilnuðum, en þó mótfallinn því öllu, pungurinn á honum dinglaði niður
úr stólnum, pungur sem aldrei hafði verið tæmdur í synd eða losta, bara af
eintómri óheppni um miðja nótt í draumum sem djöfullinn sendi honum.
Við hlið hans kraup enginn kardínáli heldur stelpan frá Selfossi, júgrin
flóðu út um rauðan kjól kardínálanna og hún hafði hneppt niður um sig,
hún lyfti brjóstunum sitt á hvað og sleikti á sér geirvörturnar meðan hún
þreifaði um punginn á karlinum með hanskaklæddri hendi, pungurinn var
þrútinn og fjólublár af hreyfingarleysi og páfinn stundi meðan hún gældi við
hann. Þú ert karlmaður, sagði stelpan frá Selfossi og mjólk byrjaði að vella út
um brjóstin á henni, hún fann að pungurinn var mjúkur eins og augnlokin
á litlu barni og stelpan frá Selfossi sagði honum það, páfinn ruggaði sér í
stólnum og umlaði eins og vanviti þangað til doðinn kom í útlimina, þeir