Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Blaðsíða 79

TMM 2016 · 3 79
Ólafur Jóhann Ólafsson
Skógarþröstur og íkorni
Ég er að horfa á íkorna hlaupa upp og niður tréð fyrir utan gluggann hjá
mér. Hann hefur verið iðinn í morgun en ég veit ekki alveg hverju hann
hefur fengið áorkað því ekki er alltaf augljóst hvað vakir fyrir honum. Enn er
hlýtt í veðri og engin vísbending um að haustið sé í nánd nema hvað laufin á
norsku eikinni neðst í garðinum eru aðeins byrjuð að bregða lit. En íkorninn
veit sínu viti og skýst reglulega með hnetur yfir flötina að forðabúri sínu.
Ég er úti í sveit, yst á Langey þar sem jökullinn fór yfir í firndinni og skildi
eftir sig frjóan jarðveg. Og nú er grænmetið að koma upp úr jörðinni og
ávextirnir af trjánum og við veginn niður að sjó selja bændurnir uppskeruna
og sólblómin skreyta akurinn á bak við þá.
En ég er um leið staddur í Reykjavík síðla á níunda áratugnum. Þetta er
snemma í febrúar og kalt í veðri. Konan sem ég er að skrifa um er á leið yfir
Landakotstún. Það er ekki búið að stinga þar niður trjám og runnum og
lítið skjól fyrir vindum. Hún er gestkomandi, óvön íslenskum vetri og miðar
hægt í éljabylnum.
Í gær var ég inni í borg og þegar ég leit upp af pappírnum horfði ég á bláan
himin handan húsþakanna sem hafa blasað við mér í aldarfjórðung. Fyrir
hálfum mánuði horfði ég á reyninn í garðinum á Freyjugötu. Þá var konan
ókomin til Íslands og vissi ekki einu sinni af Landakotstúni og veðrunum
sem biðu hennar. Og öðru sem hún mun þurfa að kljást við næstu vikur.
Lífið fer fram í huganum. Þar eyði ég flestum stundum þótt útsýnið kunni
að breytast frá degi til dags og íkorni eða rauður kardínáli komi í staðinn
fyrir skógarþröstinn sem mér var ungum kennt að meta að verðleikum. Ég
skrifa um fólk sem lendir í einu og öðru og á kannski eitthvað sameiginlegt
með sjálfum mér, kannski ekki – hver veit? Ég reyni að minnsta kosti ekki að
skrifa um sjálfan mig eða mína hagi, á því hef ég ekki áhuga. Ekki að ásettu
ráði, að minnsta kosti.
Að vera eða vera ekki … Sú spurning brennur óhjákvæmilega á manni
þótt ráðlegt sé að spyrja hennar aldrei beint því það er svo leiðinlegt að vera
endalaust að grufla í sjálfum sér. Þess vegna skrifaði ég um aldraðan landa
minn í stórborginni þegar ég var tæplega þrítugur og íslenska konu á Eng-
landi seinna, færði mig að ég hélt eins langt frá sjálfum mér og ég gat en
endaði kannski inni í þeim báðum þegar upp var staðið. Og þau inni í mér.