Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Page 86

86 TMM 2016 · 3
Kristof Magnusson
Á svölunum hjá Angelu Merkel
Bjarni Jónsson þýddi
Rithöfundum er ansi oft boðið út að borða. Hefðbundinn upplestur í dæmi-
gerðri þýskri borg hefst klukkan 20 og lýkur klukkan 21, þá hefur maður um
það bil hálftíma til þess að árita bækur, spjalla við fólkið, en verður svo að
hraða sér yfir á ítalska veitingastaðinn handan við torgið því eldhúsið lokar á
slaginu hálftíu. Kvöldverðir eru þannig fremur eðlilegur hluti af starfi rithöf-
undarins. Engu að síður er ein af óvenjulegustu minningunum úr lífi mínu
sem rithöfundur tengd kvöldverði – hjá kanslara Þýskalands, Angelu Merkel.
Það eru hartnær fjögur ár síðan. Það eina sem ég vissi var að Angelu
Merkel langaði að kynnast nokkrum rithöfundum af „yngri“ kynslóðinni og
ég var því nokkuð taugaóstyrkur þegar ég gekk upp að kanslarabústaðnum
í Berlín. Við innganginn gaf ég mig fram við lögreglumann vopnaðan vél-
byssu, hann hleypti mér inn – án þess að framkvæma vopnaleit, merkilegt
nokk. Ég var sendur með lyftunni upp á efstu hæð og gekk inn í stóran mat-
sal með útsýni yfir borgina, en þar voru mættir nokkrir starfsfélagar mínir
af báðum kynjum. Við röbbuðum saman, en mér fannst eins og ég væri ekki
sá eini sem ætti erfitt með að einbeita sér að samræðunum. Að við værum í
raun og veru ekki að tala saman heldur drepa tímann með orðum, til þess að
slá á mesta stressið. Ég efast um að nokkurt okkar hafi kosið Angelu Merkel,
samt leið okkur dálítið eins og við stæðum í röð eftir að komast á tónleika
með poppstjörnu. Það eina sem við áttum sameiginlegt á þessu augnabliki
var að við biðum eftir aðalatriði kvöldsins.
Innkoma Angelu Merkel var dæmigerð fyrir látbragð hennar og jafnvel
pólitískan stíl; fullkomlega tilgerðarlaus og látlaus, næstum eins og ekk-
ert hefði gerst. Hún gekk hljóðlaust í salinn, við vorum ekkert látin vita
og enginn í slagtogi með henni nema Steffen Seibert, blaðafulltrúi ríkis-
stjórnarinnar. Þetta látlausa sviðsetningarleysi hafði samt sem áður gríðarleg
áhrif. Það tóku allir eftir henni, undireins.
Við drukkum sætt freyðivín, settumst síðan til borðs. Þegar ég kom að
borðinu var bara eitt sæti laust, enda hafði enginn árætt að tylla sér við hlið
Angelu Merkel. Ég settist því í sætið og löppin á mér var alltaf að rekast í
handtöskuna hennar sem hún hafði sett undir borð, og eitt sinn beygði hún
sig niður til þess að ná í eitthvað í töskuna og hallaði sér að mér um leið svo
ég varð að færa rauðvínsglasið mitt, annars hefði hún fellt það um koll.