Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Síða 89

TMM 2016 · 3 89
Marjatta Ísberg
Konan í speglinum
Hún valdi fötin sín vandlega, var lengi að greiða sér og prófa alls konar hár-
greiðslur. Hvaða litir myndu passa best saman? Hvaða varalitur færi með
þessari blússu? Hún leit í spegilinn og sá sjálfa sig eins og hún var: Konu á
besta aldri, vel menntaða, ábyrga, við góða heilsu og með góðan fatasmekk.
Hún var nýorðin fimmtug og tilbúin að gefa samfélaginu það sem hún
skuldaði því. Nú gæti hún helgað sig alfarið starfinu, því að jafnvel yngsta
barnið var flogið úr hreiðrinu og hún þurfti ekki að hafa áhyggjur af neinum
nema sjálfri sér.
Hún slétti hárið með hægum hreyfingum, lyfti einum og einum lokk með
fingrunum til að fá léttara yfirbragð. Hún var ánægð með konuna í spegl-
inum og brosti við henni. Hún smeygði sér í nýju vetrarkápuna og gekk út,
því að hún var að fara á stefnumót.
***
Starfsmannastjórinn var ungur sálfræðingur, menntaður í Ameríku, var
sagt. Það lofar góðu, hugsaði hún. Í Ameríku vita þeir hvernig á að koma
fram við starfsmenn. Hún hafði lesið um amerískar rannsóknir þar sem sagt
var að forstjórar og verkstjórar þar ytra hrósuðu fólki miklu oftar en hér.
Þeim finnst mikilvægt að starfsfólkið sé ánægt, þá afkastar það líka meiru,
var sagt til skýringar.
Starfsmannastjórinn leit upp úr pappírsbunkanum. Hann var með kringl-
ótt gullspangargleraugu. Í hárinu voru gráar strípur, en andlitið var unglegt
og slétt eins og á fermingarpilti. Henni var strax hlýtt til mannsins.
Hann finnur til samkenndar, þessi, hugsaði hún. Hún varð öruggari með
sig og fann hvernig roði færðist yfir hálsinn á sér með þessari ánægjutilfinn-
ingu.
Ég vissi að allt gengi að óskum. Ég fann það á mér í morgun, sagði hún
við sjálfa sig.
„Jahha, þú heitir Guðríður.“
„Já, Sigurðardóttir. Annars er ég kölluð Gurrí.“
Starfsmannastjórinn hafði umsóknarblað hennar efst í bunkanum. Hann