Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Blaðsíða 95

F u g l a r n i r í r j á f r i n u
TMM 2016 · 3 95
„Muu!“
Hann sest við hlið móður sinnar sem virðist ekki hafa tekið eftir honum.
Hann horfir á hana. Hún einbeitir sér að grautnum. Skóflar honum í sig,
skjálfhent og svöng. Dóttirin leggur kúffullan disk af hafragraut á borðið
fyrir framan hann.
„Takk,“ tuldrar hann.
Hann seilist eftir mjólkinni. Dóttir hans horfir á hann með eftir-
væntingarsvip.
„Já, já,“ segir hann, hellir mjólk út á hafragrautinn og klárar af disknum;
hreinsar upp hverja ögn svo óhætt væri að setja diskinn beint aftur upp í
skáp.
Hann ræskir sig, svo leggur hann höndina á hönd móður sinnar.
„Svafstu vel, mamma mín?“
Hún hrekkur upp úr hugsunum sínum, höfuðið tinar.
„Já, já, mjög vel,“ segir hún og brosir. „Og þú?“
„Ég líka,“ svarar hann. „Ég líka.“
Bóndinn og dóttir hans skiptast á augngotum. Hún er aftur tekin til við
að þrífa skápana, en fer sér nú að engu óðslega; strýkur tuskunni yfir sama
blettinn hvað eftir annað. Bóndinn dregur djúpt andann, andar frá sér.
»Mamma, þú hefur aldrei talað neitt um pabba. Geturðu ekki sagt aðeins
frá honum?“
Móðir hans horfir á hann með dálitlum undrunarsvip.
„Þú átt við – jú, auðvitað, ég er svo gleymin,“ segir hún. „Hann var afskap-
lega duglegur maður. Veistu, eiginlega ætlaði hann sér að verða skáld, hann
samdi svo falleg ljóð, en svo varð hann að taka við búinu af því að eldri bróðir
hans var veill fyrir hjarta …“
„Mamma,“ grípur bóndinn fram í. „Ég er ekki að tala um pabba þinn. Ég
er að tala um pabba minn.“
„Þú átt við – já, auðvitað, fyrirgefðu,“ segir hún afsakandi rómi.
Hún skelfur enn meir en áður. Dóttir bóndans er hætt að þrífa skápana,
styður bara með hendinni á tuskuna. Móðirin segir ekki orð.
„Hvað var það við hann sem hreif þig?“ spyr bóndinn.
Móðirin brosir þögul.
„Hendurnar voru fallegar og mjúkar. Ekki sigggrónar eins og hendurnar
á sveitastrákunum.“
Bóndinn lítur á hendur sínar.
„Svo var hann flinkur að spila á píanó.“
„Voruð þið þá“ – bóndinn hikar við – „ástfangin?“
Móðir hans svarar ekki. Hún lítur á hann, ástúðlegum augum, segir loks:
„Fyrirgefðu, ég er svo þreytt, ég þarf að leggja mig í smástund.“
Hún rís á fætur, skjögrar álút inn í herbergið sitt og leggst í rúmið. Innan
tíðar er hún farin að hrjóta. Dóttirin heldur áfram að þrífa í eldhúsinu, eins