Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Qupperneq 113

A ð k a n n a h e i m i n n u p pá n ý t t
TMM 2016 · 3 113
skemmtilega til að ég yrki yfirleitt ekki ástarljóð (enda er alltaf sú hætta að
setja of margar klisjur inn í ljóðið), en eina alvöru ástarljóðið sem ég hef ort
á ævinni er einmitt á íslensku og heitir „Kæst skata“. (Það var reyndar birt
í TMM árið 2012 og vakti athygli að því er ég best veit). En mér vefst nefni-
lega alltaf tunga um tönn þegar ég þarf að segja löndum mínum frá þessu
ljóði. Þeir sem aldrei hafa bragðað „kæsta skötu“ upplifa hana sem úldinn,
skemmdan fisk, þ.e.a.s. sem niðurlægjandi og hneykslandi lýsingu á við-
komandi tilfinningu. En í ljóðinu er fyrst og fremst átt við þjóðleikann (því
er ekki að neita að kæsta skatan er þjóðlegur réttur) og viðkvæmni.
Sálarlífið virðist stundum vera flóknara en hugtakasett í tilteknum tungu-
málum, og stundum er ekki hægt að þýða hluta af meðvitundinni á móður-
mál viðkomandi einstaklings.
Efnið í ljóðunum mínum er þó ekki háð tungumálinu sem ort er á; það er
alltaf nokkurnveginn það sama: heimspekilegar pælingar, landslagslýsingar
– og um leið vangaveltur um eðli skáldskapar.
NÓVEMBER
Að æla upp í vindinn
á beinni, stífri og blautri
Reykjavíkurgötunni.
Nóvembernóttin er farin í sjómannagalla.
Kólna hendur nóvembermanns í brjáluðu roki á ströndinni.
Dimmur morgunninn liggur einsog sljór og slorugur fiskur.
Á meðan þú ert inni, syngur myrkrið vögguvísu,
en úti breytist hún snögglega í stríðskvæði …
Áfram með þig, nóvembermaðurinn!
Sannaðu nú, að sért ekki óboðinn gestur
í þessum árstíma,
heldur voldugur og virðilegur stjórnandi!
Kuldinn svíður, rokið bylur og myrkrið kæfir …
En þú átt eftir að finna í því þægindi og ró.
Þetta er prófverkefni þitt og lokaþraut.
… Það fossar og skvettist …
Eina leiðin til að geyma í sér yl
og klikkast ekki á svörtum morgni
er að yrkja.
(10. nóv. 2006, Rvík)