Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Side 127

TMM 2016 · 3 127
Hrafn Gunnlaugsson
Tvö ljóð
GAUDEAMUS SISIFOS
Frímínútur í sjoppunni, standpínan og latínu-glósubókin, og gömlu
sætu stelpurnar í tískukjólunum og kátu ekkjurnar sem eru hættar
að vera húsmæður og hamast við að vinna upp glötuðu árin
og eiginmennirnir einnota, harðákveðnir í að skemmta sér,
sama hvaða leiðindi þeir þurfi að þola, – allt fyllir þetta
vitin, og anddyrið og þau flæða inn í veislusalinn
og taugakerfið og út í æðarnar og inn í hjartað og slá
og brosa og kætast yfir að finna ekki til einmanaleikans hræðilega
og finnst ofboðslega gott að vera hluti af stærri heild
Deildarstjórinn beinir athyglinni annað og staðhæfir, að mjólk sé góð – og
Evrópa
eigi í tilvistarkreppu, – á meðan parið kyssist svo heiftarlega
að kossarnir springa og brotnar tennur detta niður á gólf og snúast í hringi
eins og skopparakringlur bernskunnar, og listasafnsstjórinn snýst í hringi
og sýnist alltaf jafn áhugasamur og athugull og yfirvegaður og margræður
þótt hann hafi týnt heyrnartækinu, og villist um eins og álfur
sem ratar ekki aftur inn í hólinn, – og út úr hrossahlátrum og rykföllnum
píkuskrækjum heyrist loks í konu sem knýr á um mikilvæga spurningu:
Hverjum er það svo að kenna! Viltu ekki heyra sannleikann?
Sannleikann! stynur maðurinn hennar voteygur af tilfinningasemi og
blygðast sín
fyrir atlotin ógeðslegu í hugarfylgsnum sem ofbjóða og heimta að hann
öskri
og ríði öllum óvinum sínum í rassgatið, – en konan hans kinkar kolli
og lætur sem þessi væntanlega játning komi of seint, – og hann reynir að
hrinda