Tímarit Máls og menningar - 01.10.2016, Síða 133

U m s a g n i r u m b æ k u r
TMM 2016 · 3 133
harðstjórum liðnum og lífs“. Þessum
hluta lýkur á hendingunum:
enn sofa mennirnir
á verðinum í getsemanegarðinum
og konurnar sitja uppi með ávöxtinn
og ríflega ábót á kaleikinn
Ísland í dag
III. hluti hefst á sterkri ádeilu og aftur
erum við komin á heimaslóðir og hér
bindur skáldið alla þrjá hlutana og sín
helstu þemu listilega saman með vísun
til trúarbragða, íslenskrar pólitíkur og
loftslagsmálanna. Hér er lýst ‚Íslandi í
dag‘ enda kosningar í nánd:
enn sem fyrr
er gefið í skyn að okkur sé hollast
að meðtaka fagnaðarerindið
möglunarlaust
og helst lofsyngja frelsið
þar sem krjúpum við gráturnar
á fjögurra ára fresti
óbundin og megum velja um
að bryðja sólarsellur eða álþynnur
næsta góðæristímabil
og skola þeim niður
með olíubrák úr ófundnum lindum
eða hlandvolgum heimskautasjó
Í þessum hluta er reiðilestur skáldsins
áhrifaríkastur og deilt bæði á leiðtoga
og lýð; okkur er hollast „að hlusta í and-
akt / þegar markaðsmarrið í ráðherra-
kjálkunum / rennur saman við arðbært
brakið í bráðnandi ísnum / á norðurslóð
og einnig „að hlusta ekki / á hlakkið í
hrægammaflokknum / meðan synirnir
metta mannfjöldann / með leiðrétting-
um og mótvægisaðgerðum“. Lýðurinn á
að „gegna þeirri borgalegu skyldu / að
vera í stuði þegar spurt er“ og
láta sig ekki vanta
á leikinn í höllina á völlinn
í stemminguna í þéttsetna stúkuna
ekki vanta í pollagallann
og lopapeysuna í þjóðsönginn
á þjóðhátíð með símann í hægri
hina í hjartastað
og bjórbrúsann hangandi um hálsinn
ekki vanta á brennuna í
neyðarmóttökuna
Höfundareinkenni og þróun
Frelsi er sjötta ljóðabók Lindu Vil-
hjálmsdóttur og spannar ferill hennar
rúman aldarfjórðung. Fyrstu ljóð sín
birti Linda í blöðum og tímaritum á
níunda áratugnum en fyrsta bók, Blá-
þráður kom út árið 1990, síðan komu
Klakabörnin 1992, Valsar úr síðustu
siglingu 1996, Öll fallegu orðin 2000 og
Frostfiðrildin 2006. Þegar bækurnar
allar eru lesnar saman koma bæði fram
sterk höfundareinkenni sem og athyglis-
verð þróun. Eftirtektarvert er hversu
fjölbreytt yrkisefni Lindu eru og síst af
öllu hægt að saka hana um að endurtaka
sig. Í Bláþræði og Klakabörnum vöktu
athygli meitlaðar náttúrumyndir, mynd-
vísi og húmor og tvennt það síðarnefnda
hefur einkennt ljóðagerð hennar æ
síðan, ásamt íróníu sem sjaldnast er
langt undan en einnig má nefna þunga,
blúsaða undiröldu sem víða bregður
fyrir. Næstu þrjár ljóðabækur Lindu,
sem og sú sem hér er um fjallað, má
skilgreina sem ljóðabálka þar sem hver
bók um sig myndar heild og öll ljóðin
tengjast þeirri ‚frásögn‘ sem bækurnar
miðla, hver fyrir sig: Öll fallegu orðin
hnitast um ást, missi og sálarstríð og
mætti lýsa sem sálumessu yfir elskhuga.
Frostfiðrildin lýsa ferð eiginmanns
skáldsins yfir jökul og ótta ljóðmæland-
ans sem situr eftir heima og ímyndar sér
allt hið versta. Valsar úr síðustu siglingu