Gríma - 01.09.1948, Síða 7

5
Gríma] ÞÁTTUR AF SÉRA ODDI Á MIKLABÆ
innan héraðs, eins og líka má telja efalaust, að Guðrún
hafi setið í festum einhvern tíma áður en brúðkaup
þeirra stóð. — Hitt er eflaust rétt, að Solveigu féllst
mjög um ráðabreytni prests, og er mælt, að hún hafi
talið hann hafa brugðið eiginorði við sig. Tók hún nú
fásinnu mikla, og ágerðist hún því meir sem lengraleið;
tók hún síðan að sækjast eftir að farga sér. Tók prestur
sér þetta mjög nærri. Vildu ýmsir vinir prests, að hann
léti Solveigu fara burtu af heimilinu, en það vildi hann
ekki og var vel til hennar sem fyrr. Lagði hann mjög
ríkt á við heimafólk s’itt að gæta Solveigar vel og setti
til þess sérstaklega eina griðkvenna sinna, Guðlaugu
systur Snorra prests á Hjaltastöðum, greinda konu og
mikilhæfa. Leið nú svo fram til vorsins næsta.
3. Solveig fargar sér.
Það var 11. apríl 1778, að séra Oddur var að heiman.
Solveig var þá með hressasta móti og svo sem að bráði
af henni, er daginn tók að lengja. Þenna dag sat hún
við verk og var að gera að fötum einhverjum. Var hún
hin rólegasta. — Solveig átti vasahníf góðan, og geymdi
Guðlaug hann, því að hvers kyns voði var frá henni
tekinn, svo að hún gæti ekki grandað sér. Hún biður
nú Guðlaugu að láta sig fá hnífinn litla stund; hún
þurfi að spretta upp bót á fati því, er hún var að bæta.
Sækir svo Guðlaug hnífinn og fær henni. Rétt á eftir er
Guðlaug kölluð eitthvað frá og uggði hún ekki um
Solveigu, en um leið og Guðlaug var frá henni gengin,
stóð Solveig upp og gekk þegar út. Vinnumaður séra
Odds var úti við og sá til ferða Solveigar. Hann hét Jón
Steingrímsson ('aðrir nefna hann Þorstein). Sveinstauli
lítill var með Jóni, og báru þeir hey á milli fjárhúsa.
Jón, sem vissi um varnað þann, sem prestur hafði við