Gríma - 01.09.1948, Síða 38

36 ÞÁTTUR AF KJARTANI í SELI [Gríma
illa, því að báðir þessir kaupstaðir voru þá í örum vexti
og uppgangi og höfðu mikil viðskipti. Af því að sam-
göngurnar voru svona strjálar og óhentugar, urðu
kaupmenn mjög oft að fá menn til að fara fyrir sig ferð-
ir þar í milli að vetrarlagi. Kjartan í Seli varð einn af
þessum fyrstu sendipóstum og þótti leysa það starf svo
vel af hendi, að enginn var talinn honum jafnsnjall;
átti hann það að þakka óbrigðulli ratvísi í dimmviðr-
um og frábærri skíðaíþrótt sinni. Hann fór margar
ferðir milli fjarðanna og lenti oft í misjöfnu veðri, en
aldrei hefur heyrzt, að hann hafi farið afvega í dimm-
viðri. — Öllum þeim mönnum, sem verið höfðu á ferð
með honum í vandrötuðu veðri, bar saman um, að þá
hefði hann gengið þögull á undan og helzt ekki viljað
láta yrða á sig.
Kristín, kona Kjartans, hefur sagt svo frá: „Einu
sinni vorum við hjónin að koma norðan úr Borgarfirði
og ætluðum að stytta okkur leið með því að fara inn
Fjall. Þegar við vorum komin alllangan veg inn yfir,
setti yfir svartaþoku, eins og hún getur dimmust orðið
á Austurlandi, en komið var fram í ágústmánuð og
degi tekið að halla. Við höfðum verið að ræða saman,
en allt í einu varð Kjartan hljóður, og héldum við svo
áfram þegjandi nokkra stund. Fannst mér þá sannast
málshátturinn: þungur er þegjandi róður — og braut
upp á einhverju umtalsefni. En þá svaraði Kjartan mér
þessu einu með hægð: ,Kristín mín, þú mátt ekki tala
við mig, því að eg verð að hafa allan hugann við að
rata!‘ Svo héldum við áfram þegjandi í þokunni, þang-
að til við komum niður á veginn í Eiðaþinghá, þar sem
Kjartan hafði ætlað sér.“
Kjartan fór aldrei hart á gangi, en hélt alltaf áfram.
— Páll Hansson Beck sagði mér þessa sögu af ferð þeirra