Gríma - 01.09.1948, Qupperneq 72

70
DULRÆNAR SÖGUR
[Gríma
— Daginn þar á eftir, sem var laugardagur, hélzt sama
veðrátta, hægur norðanandvari með næturfrosti, og
eins var á sunnudaginn, nema hvað norðankaldinn og
næturfrostið var þá meira. Undir kvöld þann dag kom
sóknarpresturinn, séra Jón Finnsson, heim til mín og
tilkynnti mér lát konu minnar, sem dáið hafði kvöld-
ið áður í Vífilsstaðahæli. Heimilisíólk var auk mín þrjú
börn mín, tvær dætur, nítján og tíu ára, og þrettán ára
piltur. Eftir kvöldverð sátum við nokkra stund í eld-
húsi, en þegar klukkan var um ellefu, fórum við upp á
loft, þar sem við sváfum öll í stóru herbergi í austur-
enda hússins. Eg tók með mér vegglampa úr eldhúsinu
og hafði bók með mér, því að eg bjóst við, að mér
mundi ekki ganga vel að sofna. Þegar við vorum hátt-
uð, lét eg loga á lampanum, en lítið las eg það kvöld.
Þar sem stiginn lá upp á loft í miðju húsi, var rúmgott
svæði, og í hinum endanum lítið herbergi, þar sem
geymdir voru ullarpokar, tóvinnuáhöld og smíðaverk-
færi mín, þar á meðal tvær grindasagir, sem héngu hátt
uppi við mæni. — Þegar klukkan var að verða eitt,
slökkti eg ljósið og ætlaði að sofna, en svo leið nokkur
stund, að mér tókst það ekki. Allt í einu heyrði eg nokk-
urt hark úr litla herberginu í hinum endanum, og gat
eg ekki áttað mig á, hvernig á því stæði; svo hætti þetta
aftur, og leið nokkur stund, en svo byrjaði það að nýju
með enn meira hávaða. Datt mér í hug, að kötturinn
kynni að vera valdur að þessu, en þá heyrði eg, að
grindasagirnar voru hreyfðar þannig, að þær sveifluð-
ust frá þilinu og slógust aftur að því, svo að söng við í
sagarblöðunum. Hætti þetta svo um stund, en tók til
aftur með svo mikilli ákefð, að eg bjóst við að sagirnar
mundu hrynja niður. Eg lá kyrr í rúminu og hlustaði;
kveið eg því, að börn mín mundu vakna við hávaðann,