Blik - 01.04.1960, Side 63
B L I K
61
æringinn, sem þá gekk frá Eyj-
um, Ingólf.1)
Tímarnir breytast og menn-
irnir með. Það sannaðist nú á
Eyjamönnum. Árið 1884 hafði
formaður í Eyjum borið það við
að veiða á línu. Eyjabúar for-
dæmdu þetta ,,athæfi“ hans.
Hann sá sitt óvænna brátt og
hætti þá þegar því bannfærða
„uppátæki". Nú var uppi fótur
og fit í kauptúninu og allir vildu
eignast línu. Hana eignuðust nú
færri en vildu af þeirri einföldu
ástæðu, að verzlanirnar höfðu
hana ekki til, voru ekki við þess-
ari byltingu búnar.
Helzta beitan á línuna var
gota, ýsa og langa. Síldin, hin
mikla tálbeita, var ekki til enda
illt að geyma hana, þar sem
engin voru frosthúsin. Hvað var
þá til ráða? Skipshafnir
byggðu sér kofa úr torfi og
grjóti og söfnuðu þar í snjó og
ís að vetrinum. 1 kofum þessum
var svo síld geymd, ef bauðst,
og bjóðum eða beittri línu var
skotið inn í kofa þessa, ef
snögglega tók fyrir gæftir. Oft
var þá lítið um snjó á vetrum í
Eyjum sem nú, og höfðu menn
jafnan mikið fyrir að afla hans
og færa í kofa. Stundum sóttur
í poka til f jalla.
Þegar leið fast að aldamótum,
voru þessir ískofar skipshafna
víða um Heimaey í námunda
*) Fjallkonan 1897.
Magnús Jónsson, sýslumaður i Vest-
mannaeyjum 1896—1909. F. 27. des. 1865.
D. 27 des 1947. Annar aðalfrumkvöðull
að stofnun ísfélags Vestmannaeyja.
við kauptúnið eða höfnina.
Glöggum mönnum varð það æ
ljósara með ári hverju, að þessi
íshróf og beitugeymslur Eyja-
sjómanna voru ekki til frambúð-
ar. Hina fullkomnustu tækni, er
þeir þá vissu deili á í þessum
efnum, urðu Eyjamenn að taka
í þjónustu sína. Þeir skyldu
eignast íshús.
Sunnudaginn 15. sept. 1901
var haldinn almennur fundur í
kauptúninu í Vestmannaeyjum.
Efni fundarins var það að íhuga
og ræða, hvort tiltækilegt væri
að byggja íshús, sem komið
gæti öllu kauptúninu að gagni.