Blik - 01.04.1960, Síða 73
B L I K
71
alls 400 krónum. Félagsmenn
brugðust vel við í gleði sinni
yfir því, hve forustumennimir
hefðu reynzt þeim ötulir og
framtakssamir um siimarið, og
keyptu þegar á aðaifundinum
hluti í félaginu fyrir 400 krón-
ur, eða 16 hluti, enda hafði
sumarið verið þeim mörgum
gjafmilt við fiskveiðar á Aust-
fjörðum. Nú urðu tök á að
greiða að fullu byggingarskuld-
imar.
Þá skorti félagið algjörlega
rekstrarfé. Til þess að afla
þess, skyldi kosta kapps um að
selja fleiri hluti í félaginu. Lít-
il ráð virtust til þess að fá
rekstrarlán., Þó kom sú hug-
mynd fram að vátryggja ís-
húsið og reyna síðan að fá lán
út á það.
Til þess að geta hafið starf-
ið og safnað ís og snjó um
haustið og veturinn 1902—1903
án þess að hafa nokkurt hand-
bært fé til þess að greiða
með vinnulaunin, kom ekki
annað til greina en fórnar-
starf, þegnskylduvinna. Félags-
menn urðu að vinna í þágu fé-
lagsins endurgjaldslaust. Sam-
þykkt var því að leggja til
einn mann án endurgjalds til
að afla íss eða snjós, þegar
bauðst, fyrir hvert hlutabréf í
félaginu.
Til þess að geta tekið ís af
Daltjörninni og ekið honum
heim í íshús, þurfti nauðsyn-
lega að endurbæta veginn inn
í Herjólfsdal, svo að um hann
yrði komizt með handvagna.
Um önnur farartæki var þá
ekki að ræða. Þessar vegabæt-
ur varð að vinna endurgjalds-
laust. Þetta var gert. Þannig
sigruðust útvegsbændur og
Eyjamenn á öllum erfiðleikum,
sem steðjuðu að, þegar þeir
þurftu að hrinda í framkvæmd
einu allra mesta velferðarmáli
byggðarlagsins, starfrækslu
fyrsta íshússins, án þess að
hafa nokkurt rekstrarfé hand-
bært.
Til þess að spara salt og ís
var frystirinn (geymsluhólfið)
í íshúsinu þiljaður sundur, svo
að minna rúm þyrfti að kæla,
þegar lítið var að frysta.
Fyrir aðalfundinum í febr-
úar 1903 lágu fyrir timbur-
reikningarnir frá Bryde kaup-
manni. 1 ljós kom, að sumt af
timbrinu var dýrara en hér
fékkst í verzlun, t.d. hjá Gísla
J. Johnsen. Við því var ekkert
hægt að gera, þar sem Bryde
hafði aldrei heitið félaginu
timbri á hérlendu gangverði.
Ekki lágu heldur fyrir neinar
sannanir um það, hvert inn-
kaupsverðið var á timbrinu,
svo að þá varð ekki séð, hversu
mikið Bryde hafði ætlað sér i
hagnað af timburkaupunum.
Bót var það sjálfsagt í máli,
að Bryde kaupmaður var
stærsti hluthafi félagsins og