Blik - 01.04.1960, Side 88
86
B L I K
ur á miðja höku. En var þetta
ekki tízka? — Og svo hélt ég
áfram. Ég málaði neglumar og
ýkjulaust eitthvað af fingrun-
um með. —
Þegar ég var að setja ilm-
vatnið í mig, var kallað fyrir
aftan mig: „Jeminn góður, hvað
ertu að gera, barn?“
Mér brá svo við þessi köll og
læti, að ég hellti niður ilmvatn-
inu. Það fór á gólfið, en þó
mest á kjólinn minn.
En hvað mamma sagði, þegar
hún kom heim, það er önnur
saga. Þó var þá búið að hreinsa
það mesta af mér. — Það er
trúa mín, að hún hefði orðið
blíðari, ef hún hefði séð, hve
litla stúlkan hennar var orðin
dömuleg.
Sara Eliasdóttir,
Gagnfræðadeild.
s=SSS=
Leðurblakan
Ég vil segja hér frá smáat-
burði, sem átti sér stað í skóla-
lífinu veturinn 1957. Ég og vin-
kona mín gengum suður fyrir
stafninn á fimleikasalnum í
langa kennsluhléinu kl. 10—
10,15 einn dag í sæmilegu veðri.
Uppi á múrveggnum sáum við
hanga einhverja „klessu“ og
skiptum við okkur ekkert af
henni.
Síðan varð hlé á kennslu í
skólanum um hálfsmánaðar-
skeið sökum veikinda nemenda
og kennara.
Þegar við komum í skólann
aftur, röltum við vinkonurnar
suður fyrir stafn fimleikasals-
ins. Sáum við þá, hvar „kless-
an“ hékk enn á múrveggnum.
Þótti okkur það athyglisvert,
hversu lengi hún hafði tollað
þama í þeirri veðráttu, er verið
haf ði að undanfömu, suðaustan
votviðrum og krapahryðjum.
Mér fannst nú, að „klessan“
væri ekki ósvipuð rottu, sem
hefði fest sig þarna uppi, þó að
það væri fremur ótrúlegt. Þá
segir vinkona mín: „Ætli þetta
geti verið leðurblaka?“ Nú varð
forvitnin alveg ómótstæðileg,
svo að ég tók moldarköggul og
kastaði í vegginn rétt hjá
,,klessunni“ og vinkona mín tók
spýtu og potaði með henni í
„klessuna“. Þá kom vængur í
ljós og við heyrðum ýlfur. Við
sannfærðumst nú um, að við
hefðum fundið leðurblöku. Við
hlupum inn í skóla og tjáðum
þetta skólastjóranum. Hann
kom hlaupandi út með okkur og
allur nemendaskarinn á eftir til
þess að skoða furðudýrið. Einn
kennarinn kom með þykka leð-
urhanzka og tók leðurblökuna
af veggnum með þeim. Síðan
var farið með hana upp í skrif-
stofu og hún látin þar í kassa
me ðgleri yfir. Brátt lét skóla-
stjóri svæfa hana eilífðarsvefn-