Blik - 01.04.1960, Side 133

B L I K
131
Utvörður
Suðurstrandar
Vestmannaeyjar heita þær,
klettaeyjarnar sæbröttu, sem
gnæfa hátt úr hyldýpishafi
skammt undan sendinni Suður-
ströndinni. Þær vekja eftirtekt
og eru augnayndi vegfarenda
alla leiðina milli Reynisf jalls og
Hellisheiðar. Þær eru ómetan-
legt leiðarmerki og öryggisstöð
allra sjófarenda milli Vestur-
Horns og Reykjaness. Oft hafa
þær orðið þrautalending og líf-
höfn fiskimanna á þessum slóð-
um.
Eyjarnar eru traustar og óbif-
anlegur útvörður suðurstrandar
íslands, óbreytanlegar hvort
sem er logn og ládeyða eða
úthafsaldan æst af vetrar-
stormum lemur þær þungum
hnefum.
Vestmannaeyjar koma mjög
við sögu atvinnu- og samgöngu-
mála Suðurlands, einkum Rang-
árvalla- og Skaftafellssýslna.
Strax á fyrstu blöðum sögu
vorrar er Vestmannaeyja getið.
goodtemplari árið 1906. Áður hafði
hann unnið að bindindisstörfum í
menningarfélagi þeirra Meðallands-
búa.
Hér í Eyjum hefur Einar Sigur-
finnsson starfað hjá Landssíman-
um.
Þangað héldu vegendur Hjör-
leifs Hróðmarssonar eftir víg
hans og félaga hans við Hjör-
leifshöfða. Þeir voru herteknir
í heimalandi sínu. Sennilega
hafa þeir verið þar frjálsir
menn og e. t. v. stórættaðir.
Eðlilega svall þeim móður í
brjósti og undu illa ófrelsi og
þrældómi. Þeir neyttu þess
færis að hefna sín, sem þeim
og tókst, þó að það að sönnu
væri gert á miður drengilegan
hátt, eins og kunnugt er. En
áttu þeir annars úrkosta?
Á skipsbátnum komust þeir
til eyjanna úti fyrir Suður-
ströndinni með konur hinna
vegnu. Þar töldu þeir sig ör-
ugga fyrir öllum árásum. En
illa hefur verið á verði staðið,
og skamma stund varð hönd
höggi fegin. — Ingólfur og
menn hans komu að þeim óvör-
um, og urðu þar skjót leikslok.
Af þessum írsku mönnum
hlutu eyjarnar nafnið Vest-
mannaeyjar, af því að þeir voru
Vestmenn, eins og Norðmenn
kölluðu íbúa Irlands og Skot-
lands þá að virðist.
Snemma á öldum er getið um
Vestmannaeyjar sem fengsæla
veiðistöð. Þangað fóru menn
víðsvegar að til útróðra. Og
þangað fóru Landmenn með
skip sín og háseta og héldu
þeim út þaðan á vissum tímum
árs, því að oft er brim við
sanda, þó að gott sé sjóveður