Blik - 01.04.1960, Blaðsíða 174
172
B L I K
ávaxta. Vitaskuld hefur einnig
veðráttan sín áhrif á vöxtinn,
svo og áburðurinn.
Árið 1909 nam uppskera
Vestmannaeyinga af kartöflum
og rófum samtals 1005 tunnum.
Akureyringar uppskáru þá 946,
Hafnfirðingar 244 tunnur,
Seyðfirðingar 73 tunnur og Is-
firðingar 63 tunnur. Ef byggja
má á þessum tölum, sem tekn-
ar eru úr landhagsskýrslum,
sanna þær, hve Vestmannaey-
ingar stóðu framarlega í garð-
rækt í þennan mund og voru
þeir næstum hálfdrættingar þar
um uppskeru við sjálfan höfuð-
stað landsins, Reykjavík. Með
því að Nýborgarhjónin höfðu
um langt skeið rúmlega tvöfalt
stærri garða en sá Vestmanna-
eyjabóndi, sem næstur þeim
gekk á því sviði, áttu þau á
sínum tíma ekki lítinn þátt í
þeim hróðri, sem Eyjabúar
gátu sér fyrir ræktun garðá-
vaxta, með því að uppskera
þeirra hjóna var árlega í fyllsta
samræmi við flatarmál garð-
anna. Þar var vel um vélt eins
og run allt annað í þeirra bú-
skap.
Konur í Eyjmn, sem nutu á
barnssæng hjálpar og umönn-
unar Þórönnu Ingimundardótt-
ur ljósmóður, hafa tjáð mér,
að hún hafi verið sérstaklega
nærgætin og hlýleg ljósmóðir,
glaðvær og göfuglynd. Sængur-
konum duldist ekki, að Þóranna
var gáfuð kona og lesin, eftir
því sem þá gerðist og tök voru
á að veita sér af sjálfsdáðum.
Þóranna Ingimundardóttir
bar með sér persónuleika, sem
vakti sængurkonum traust og
virðingu, hlýhug og kjark.
Það var á almenningsvitorði
í Eyjum, að Sigurður Sveinsson
virti konu sína mikils, elskaði
hana og óttaðist samtímis.
Hjúin litu upp til húsmóður
sinnar í Nýborg, virtu hana og
unnu henni. Og ekki mun það
minnst hafa verið henni að
þakka, hversu þau hjón voru
hjúasæl. Hlýhugur hennar og
mannkærleikur tengdu hjúin
heimilinu órjúfandi böndum,
sem oft hrukku ekki fyrr en á
aldurtilastund. Svo var það t. d.
um Ólaf Magnússon og Herdísi
Magnúsdóttur.
Herdís Magnúsdóttir hafði
lengi á höndum bræðslu lifrar
við Brydeverzlun og ávann Ný-
borgarhjónunum drjúgar tekjur
árlega á þann hátt. Sjálf bar
hún úr býtum föt og fæði, hús-
næði og aðhlynningu, og öryggi
átti hún hjá þeim mætu hjón-
um, ef heilsan brast. Þannig
var því farið um vinnukjör
hjúa í þann tíð.
Þegar Herdís Magnúsdóttir
var 75 ára, það var árið 1912,
sótti hún um styrk úr elli-
styrktarsjóði Vestmannaeyja-