Blik - 01.05.1965, Qupperneq 24
22
B L I K
Syrgjandi var sætan ein,
sú, sem mann sinn missti.
Hélt um brjóstið hringarein,
henni var búið dauðans mein.
Svanninn þessi sútir margar gisti.
Svo hefur herrann himnum á
hryggð í gleði snúið.
Skulum vér gleyma þessu þá,
þegja, og ekki minnast á
frelsarans lof, á fyrsta deginum búið?
O, mín börn ég yður bið
aldrei slíku týna.
Heiðrum saman himnasmið,
hvar oss veitir svoddan lið.
Lof sé honum fyrir lausnargjöfina sína.
Eg vil kenna öllum ráð,
sem á því skipi vóru,
er reyndu svoddan dyggð og dáð,
drottins verk og hjálparráð,
að guðsbörn forðist glæpaverkin stóru.
Þakkið honum og hlýðið rétt
herrans dýrðarboði,
sérhver forðist svik og prett,
sína vakti æru og stétt,
svo ekki skaði annar stærri voði.
Margt vill þjaka þungt að oss,
því svo tíðum brjótum.
Þjáning lands og lastafoss
leiðir með sér þungan kross,
þá er vor huggun, að náðar drottins
njótum.
Syndabylgjum ógnun af
oss nú tekur að standa.
Grenjar tíðum glæpahaf,
guðsbörnum vill hrinda í kaf,
landið stendur allt í eymd og vanda.
Otrúskapur okkar og tál,
undirhyggja og prettir,
hvikult sinni og hræsnismái,
fagurgala og sora sáð,
þessir siðir þykja góðir og réttir.
Nýung stór og bréfabrot
bögur í staðinn laga.
Fagra plássið felldi í rot,
fáir hafa af djörfung not,
á bak en ekki í æran þora að klaga.
Sumir leggja á leyndarráð,
lands þó heiti bagi,
fagurgala og sora sáð,
svikin spretta úr hyggjuláð,
eins og gjörði Alcheus hinn slagi.
Þeirra börnum kemur í koll,
kannske sjálfum líka.
Ei mun ótrú endaholl,
Absalon varð hún að þoll,
föður sinn vildi fróman á henni svíkja.
Þetta held ég hættusjó
hér í sveit að lenda,
eignir vorar, yndi og ró
út á sínar bylgjur dró,
drottinn minn hér gerir góðan enda.
Bevari oss þín blessuð náð
bæði á sjó og landi,
þín ætíð blessi lýð og láð
líknarhönd og hjálparráð,
að enginn háski, ógn né pína grandi.
Himnafaðirinn hjálp oss nú,
hönd út réttu þína,
haltu oss við björg og bú,
böli og eymd í burtu snú,
þá skal ekki þakkargjörðin dvína.
Lofaður sértu, líknin stærst,
lof sé þér án enda.
Lofið þitt sé lofið hæst,
lofi þig allir firr og næst,
lofið skulu þér sálir vorar senda.
Hver sem þessi heyrir ljóð,
heiðri föðurinn sanna,
sem bevarar sín börnin góð
og birtir slíka dásemd þjóð,
lofaður sértu líknargjafarinn manna.