Blik - 01.05.1965, Síða 25
13 L I K
23
Eg vil láta sorgarsöng
um síðir taka enda,
eins mun þjáning endast ströng,
eftir það er huggan löng,
þá heima fáum í himnaríki að lenda.
Arið 1616 sigldi Jón Jónsson,
elzti sonur prestshjónanna að Kirkju-
bæ, frá Eyjum til háskólans í Kaup-
mannahöfn til þess að lesa þar guð-
fræði, eins og áður getur. Þá mun
hann hafa verið um tvítugt. Aður en
piltur hleypti heimdraganum, orti
faðir hans sálm sem kallaður er í
heimildum „Einn sálmur séra Jóns
Þorsteinssonar um siglingn hans
sonar".
Að iðka gott með æru
æðstum kóngi himnum á
burtför skal barni kæru
búin vera sínum frá;
sé þér fritt svo vel megir;
sorgin mitt hjarta beygir;
blessist þitt áform allt og vegir.
Og haf þér, elsku niðji,
aðskiljanleg dýrðleg þing,
sterkan sprotann svo styðji, —
stálspegil og gullhring.
Fæ ég þér það í hendur,
þú frá mér burt ert sendur.
Hvar sem fer, haf, þó sért ókendur.
Við náðarheit hins hæsta
hvern dag styð þú líf og sál.
Velgengnin veitist glæsta,
Wgferðin þó sýnist hál.
Hábær dýrð, frægð og verja,
fjandann lýr, sem á herjar,
tryggur ver þú við hættu hverja.
Þér fyrir sjónir settu
sérhvern daginn guðslögmál,
glögglega þar að gættu
guði að þjóna í lífi og sál.
Hlýðnin er offrið mesta,
ást á þér guð mun festa,
ef þú fer braut lögmálsins bezta.
Hafðu og hringinn góða,
hendi tak hann aldrei af,
sem er hjálpræðið þjóða,
þér og mér til eignar gaf.
Astin sæt herrans hreina,
hún er bót allra meina.
Þeirra njót, þú munt gæðin reyna.
í Danmörk út ert sendur
orðið guðs að læra vel.
Hæstum guði á hendur
hjartabarnið ég þig fel,
sjálfur á sjó og landi
sé þér hjá, forði grandi,
til og frá í friðnum þig leiðandi.
Burt frá foreldrum sínum
fór Jakob, útburður var,
en drottinn hélt með honum,
hann gerði auðugan þar.
Jakob hét honum að þjóna,
hjartað lét á hann vóna.
Ég þér set svoddan reglu eina.
Hann hreppti lukku langa
landi annarlegu á.
Guð láti þér svo ganga,
geymi hann þín til og frá.
Gáðu hans, hann þin gæti,
himnaranns þenk á mæti,
föðurlands friðar eignast sæti.
Eins og guðsengill leiddi
yngra Tobíam fram og til,
gjörvallan veg hans greiddi,
gekk honum þá allt í vil.
Unni hann þér þess hins sama,
þú sækir þér góðan frama,
hvar sem fer, hann virðist þig geyma.
Með Israels almúga
út í sjóinn gaf hann sig.
Virðist nú hans svo auga