Blik - 01.05.1965, Page 27
A
Arni úr Eyjum:
Sigrídar-strandid
og bjargför Jóns Vigfússonar
Einn af þeim atburðum, sem mér
hefur orðið sérlega minnisstæður frá
bernsku- og æskuárum mínum í
Eyjum, er strand v/b Sigríðar og
bjargganga Jóns Vigfússonar.
Kemur þar tvennt til. I fyrsta lagi
var það svo í Eyjum á þeim tíma, að
unglingar lifðu og hrærðust í náinni
snertingu við athafnalífið. Flestir
jafnaldrar mínir þekktu hvern ein-
asta bát í höfn. Já, meira að segja
var það metnaðarmál að þekkja þá
langt að — og komu þá mörg ein-
kenni til greina: lag bátsins og stærð,
gerð stýrishúss og annarrar yfirbygg-
ingar, siglutré og reiði, sigluhúnar,
vélarhljóð o. fl. T. d. kom það varla
fyrir, að okkur skeikaði að þekkja
bát fyrir Eiðinu, og af Skanzinum
þekktum við hverja fleytu, sem kom
fyrir Klettsnef. Af Bæjarbryggjunni
þekktum við næstum hvern bát, sem
inn kom, séð austan yfir hafnargarð,
og sást þó varla annað af þeim en
siglur og reiði, kannski stýrishús. —
Væru tveir bátar nauðalíkir að einu
eða öðru leyti, var þó oftast eitthvað
frábrugðið. Vélarhljóðið var mikill
liður í þessu kerfi, enda vissum við,
Arni Guðmundsson,
(Arni úr Eyjum).
hvaða vélartegund var í hverjum bát
— Alpa, Dan., Scandía, Tuxham,
Wickman o. s. frv.
Auk þessa vissum við um formenn
á hverjum bát og þekktum þá alla.
Allt þótti þetta sjálfsagt og enginn
þótti maður með mönnum, sem ekki
var sæmilega viss í þessum sökum.
Sem sagt: við þekktum hvern bát
„persónulega", ef svo mætti segja,