Blik - 01.05.1965, Síða 48
46
B L I K
Guðjón Jósefsson.
yrða, að aldrei hafi þetta hlutverk
verið betur af hendi leyst hér í bæ
að öðrum ólöstuðum. Var leikur
hans og persóna, er hann skóp í
meðferð hlutverksins, alveg einstæð.
Söngur hans, kímnin, hreyfingarnar
og gervið, — allt með ágætum. I
hlutverki Ola gamla verður Guðjón
Jósefsson öllum leiklistar-aðdáend-
um, er hann sáu, ódauðlegur.
Agústa skilaði einnig sínu hlut-
verki með miklum ágætum. Hygg
ég, að þar hafi frúin skilað sínu bezta
hlutverki, enda þótt segja megi með
sanni, að hún hafi skilað þeim mörg-
um vel á sínum langa leiklistarferli.
Þau Kristján og Guðbjörg, syst-
kinin frá Hlíðarhúsum, voru þarna
í essinu sínu, létt og kát, ung og fríð,
eins og hlutverk þeirra kröfðust.
Ekki má heldur gleyma hinum fagra
söng þeirra. Þau voru í fám orðum
sagt glæsileg í hlutverkum sínum.
Um Árna Gíslason er það að
segja, að í hlutverki Iversens var
hann aðdáunarverður. Margir héldu,
að hann gæti lítið sem ekkert sung-
ið. En hvernig fór? I þessu hlutverki
sannaðist það, að hann gat sungið
laglega og í þetta sinn mjög laglega
og í fullkomnu samræmi við orð og
athafnir hlutverksins. Svo var það t.
d., þegar hann söng um apann sinn:
Þegar á morgnana á fætur ég fer,
fyrst af öllu hugsa ég um minn apa.
Já, söngur hans var merkilega
góður. Þegar lagið gekk á of háum
tónum fyrir rödd hans, þá raulaði
hann melodium hálfgrátandi, svo að
áheyrendurnir urðu ekkert varir við
erfiðleika hans að syngja lagið.
Þó komu enn betur í Ijós leikara-
hæfileikar Arna Gíslasonar, er hann
lék prófessor Moriarty í leikritinu
Sherlock Holmes eftir W. Gillette.
Það leikrit var alltaf nefnt hér
„Týndi böggullinn". Þar sýndi Árni
meistaralegan leik, sem ég efast um,
að aðrir hefðu gert betur, þó að lærð-
ir væru í listinni. Það sagði líka
Bjarni Björnsson, sem leikið hafði
sjálfur aðalhlutverkið í Sherlock
Holmes í Reykjavík. Bjarni Björns-
son vissi, hvað hann söng í þessum
efnum, sem í gamanvísnasöngnum.
Að þessu leikriti kem ég annars nán-
ar síðar.
Samtímis „Apakettinum" var leik-