Blik - 01.05.1965, Side 123
B L I K
121
an endurtók sig í matsöluhúsunum,
en þá gat Islendingur greitt alla
þjónustu í Höfn með íslenzkum
peningum, skildist mér, væri allt
með felldu um bankana heima.
Skipsferð til Vestur-Noregs fékk ég
eftir 2 daga. — Eitthvað þurfti ég
að borða þá dagana. — Ég var tek-
inn að svelta sökum skorts á gildum
íslenzkum peningum.
Neyðin kennir fleira en naktri
konu að spinna. Það fékk ég nú að
reyna í Kaupmannahöfn. Nú neydd-
ist ég til þess að svíkja mér út mat.
Það gjörði ég hvorki hugsunarlaust
né tilfinningalaust. — Svik í við-
skiptum, — ég, Islendingur á er-
lendri grund! Gera þjóð minni þá
sneypu, — skömm. Og hvað skyldi
hann fóstri minn segja, heiðarleg-
asti maður, sem ég gat ímyndað
mér. Nei, ég hélt áfram að svelta.
Suturinn varð skerandi, — hann
skar mig í merg og bein, fannst mér.
Engan Islending þekkti ég í Höfn
og engin úrræði hafði ég önnur en
viðskiptaprettinn, fannst mér, —
fala mat og eta og bjóða síðan ógilda
peninga til greiðslu á máltíðinni.
Sulturinn lét ekki sefast. — Ég
rölti inn í veitingahús og falaði góða
máltíð. Ég át af hjartans lyst. Síðan
kom reikningurinn. Ein króna og
fimmtíu aurar, þakk. Ég rétti danska
Þjóninum 10 króna íslandsbanka-
seðil, sem gilti þá jafnt 10 dönskum
krónurn, væri allt með felldu. Þjónn-
inn hvarf með seðilinn, — en kom
brátt aftur að vörmu spori. Seðillinn
minn ógildur, sagði hann, bankinn
Sveltandi sonur cettjarðarinnar á Ráðbús-
torginu í Kaupmannahöfn 1921, sökum
fávíslegrar stjórnar á bankamálum
þjóðarinnar.
gjaldþrota. Ég rétti fram báða lófa,
hristi höfuðið og kvaðst ekki hafa
aðra peninga. Aftur hvarf þjónninn
frá mér. Hvað tók nú við? Mér
fannst tilveran þarna, sem ég sat,
lævi blandin. — Ekki bar mér nein
skylda til að vita það, að Islands-
banki hefði farið á hausinn, meðan